Bembeyaz ve Sessizce...

Düşünüyorum…
Tek tek düşüyor kelimeler, aklımın diplerine.
Bembeyaz ve sessizce,
Aynı bir kar tanesi gibi…
Özlemim renklendiriyor daha sonra her yeri,
Bir bakıyorum karşımda bir kadın.
Bir an anlam veremiyor aklım.
Uzun ve ruhuma kadar uzanan saçlar,
Kalbimin her odasına dolan bakışlar,
Sus diyor sessizce,
Kar tanelerini dinle…
Onlar sana her şeyi söyler.
Bembeyaz ve sessizce…
Dün gece yine aklımda sen vardın…
Ve dudaklarımda yarım kalan tadın…
Sabah oluyor rutin bir şekilde.
Her gün bir öncekinden daha yenice.
Perdeyi aralayıp pencereyi açıyorum.
Gözlerim uzaklarda…
Biliyorum, sana uzaklardan bakıyorum…
Sabah rüzgarıyla birlikte birkaç üşengeç güneş ışığı doluyor odama…
Bir kalem bir de kağıdım.
Üçümüz bekliyoruz, bu odada…
Yalnızca… Yalnızlıklarca…
İzliyoruz resmini tüm samimiyetimizle.
Bembeyaz ve sessizce…
Belki de bir an’dım…
Aynaya korkuyla baktım,
Yılların getirdiklerini büyük bir iyimserlikle karşılamış suratım…
Yine rüyaya dalar mıyım?
Yine o kadınla karşılaşır mıyım?
Baksana hala aklımda sen varsın…
Nedense?
Bembeyaz ve sessizce…