Geceleri küçük tiktakların duvarları yediği zamanları
Tablamda yargısız infazla kurban ettiğim izmaritlerimle saydım.
Tam dokuzay on gün oldu sevgili.
Yirminci haftadan bu yana tekmeyelen çocuğumuz
Tekmelemiyor artık
Tohumunu bir eminönü sabahının ertesinde
Ulus parkında gizlide attığımız,
Yaz soğuklarına, faşist rüzgarlara, ısmarlama yağmurlara dayandı.
Ne sancılar verdi ikimize de.
Kimi zaman sen taşıdın karnında, kimi zaman ben sırtımda.
Dokuz ay ongun oldu tekmelemıyor artık sevgili
Ölü doğdu Özdenur' umuz.
Yankılanmadı doğumhane korıdorları çığlığı ile
Şehir bir an dondu
Dalgalar vurmadı kıyıya
Emınönündeki güvercinler uçuşmadılar
Martılar sustu
Karabaktaklar bayram ettiler gizli gizli
Bır tren düdüğü bozdu büyüyü
Bır istim attı ağırdan
Terk eyledi ıstanbul' u
Ardından mendıl sallayanı yoktu.
