Kızıl bir elması vardıpamuk prensesin.Rengine hayran olduğu elma onun ölümüne sebep oldu.
Hayatta gördüğü en güzelşey kendisiydi. Narcisus'un.. Kendini yakalamak isteyince suda...
Bu liste böyle uzayıp gider.
İstediğim, sonra da sahip olduğum şeyleri bir kutuda biriktiriyordum. Kitaplar, defterler, resimler.. Her birinin hikayesini ilham beklemeden, mola vermeden yazabilirdim..
"Kutuda deri bir bileklik vardı. Çekip almıştım kolundan.
"Hatıra olsun" demişti. Koluma takmamı istemişti bir de. Bana bol gelmesine ragmen takmaktan vazgeçmemistim. Onu gördügüm son aksamdı
Iste böyle yazardım hepsinin hikayesini. Ama gerek yok. Dünyanın en saçma seyi unutulmusları hortlatmak. Ve en gereksiz sey yitip gitmisleri göz önünde tutmak.
Bu yüzden, birine verdim kutuyu.
"Hani atsam, komik ama, benim tarihim bunlar.Unsanın kendini bilmesi lazım. Hem nereye atacagım?sehirde oturuyoruz
Çöpe atsam karıstırıyorlar. Denize atmaıı da düsündüm; ama deniz kirlenir. Gerek yok." dedim arkadasıma
"haklısın" dedi. "Ben de öyle dusunurdum".
Bunlarıkonusurken çok egleniyorduk Aslında komik bir sey yopktu.'Birini' yok etmek üzereydim.
"Sen al bunları istersen oku. Ne yaparsan yap ıste.Ben senden alırım bir iki sene sonra. Bakar bakar güleriz..."
Oysa hala gülecek bir sey vardı. Icım kan aglamıyordu. Yalnızca kutuyu açmaya cesaretim yoktu.. Zaten, nasıl tıkıstırdım hepsini ben de bilmiyorum.
Bu hatıralar, benim de sonumu hazırlamasın dıye bırakıyorum simdilik hepsini..
Bir daha ne zaman nasıl karsılasırız onlarla bilmiyorum.
Yalnız, herkesin bir hikayesi oldugını kavradıgımdan beri emanet ettiklerime ve bana emanet edilenlere üzlmekten vazgeçtim.
"Bir çemberin bası da sonu da aynıdır " diyor Heraklit. Haklı olduğunu düsünmeye basladım artık
