Gündüzün ortasındaki gece karanlığı...
... tekrar aynı gücü, aynı heyecanı bulabileceğimi düşünemiyordum. Yitip gitmiş bir an içindeydim. Karanlık çıkmazlara doğru yelken açmış gidiyor buna sebep olanları ise kınayamıyordum bile...
Kendi kendimi yemenin, arka bahçemde gömülüp kalmanın vakti gelmişti.. ve şimdi onu yapacaktım.
...
Bir yıl böyle geçti.. hayatı kıyısından gıptayla izleyerek...
Kuşların özgürlük dolu seslerini, bana inat parlayan güneşin ışıklarını inkar edercesine reddediyordum anı yaşamayı. Kapanan kapıların soğuk ve gıcırtılı sesleri odamın içinde yankılanıyor, duvarların içinden doğup; yine geceme yayılıyor, siniyordu her zerresine...
...
Bu kadar mananın içindeki manasızlığımı, şu koskoca dünyadaki anlamsızlığımı düşünüyordum... Hayır bu ben olamam!
Beynimdeki bu anlamsız düğümlerden kurtulmalıydım artık!
Gündüzün ortasındaki gece karanlığı gibi.. öylesine sessiz ki dünyam, gözlerimi açmak, uyanmak istiyordum artık.
Ayağa kalktım, göğüs kafesimi çatlatırcasına bir nefes alıp, dünyamı güneş ışıklarına açtım. Evet benim güneşim henüz doğmamıştı, batmasına izin veremezdim.
...
Korkularımı, rüyalarımı karanlık çöllerde bırakıp
Umutlarımı özlemlerimi sevinçlerimi
Avuçlarıma sıkıştırıp, insanlara elimi uzattım
hayaller gerçekler güller ve dikenler.. hepsi bu varolma savaşının içindeydi sanki.
Kendime geldim...
Bu oyunun içinde ben de varım diye bağırdım..
masmavi gökyüzüne,
bembeyaz bir sevgi ile...
