İstanbul

Seni çok seviyorum ama bazen o kadar çok yoruyorsun ki beni, çoğu zaman senden kaçıp uzaklaşmayı düşünüyorum. İçinde beslediğin onca kötü hislere, kötü yaşanmışlıklara, kötü olan her şeyi yaşatmana Rağmen
Seviyorum seni…
Bazen çok huzurlu kılıyorsun beni, senle olmak inanılmaz yapıyor beni, bütün güzellikleri seninle yaşıyorum, ama gene sonunda tüm bu güzellikleri elimden alan gene sen oluyorsun. Her defasında bir hayal kırıklığı daha bırakıyorsun bende, bunlara Rağmen
Seviyorum seni…
O kadar kalabalık ki içinde büyüttüklerin, o kadar yoğun hisler ki; sende gördüm her şeyi, mutluluğu, sevinci, gözyaşını, dayanılmaz acıları, aşkı sende gördüm. İşte beni sana çeken de buya, her şeyi sen öğrettin bana, sende açtım gözlerimi, senle tanıdım hayatı, beni çok yıpratmana
Rağmen
hala seviyorum seni…
Aşk bu olsa gerek, sana hissettiklerim aşk olsa gerek… Hayatı çekilmez hale soksan da bunları yazabiliyorum sana, beni ne kadar ağlatsan da seni sevebiliyorum. Huzuru, mutsuzluğu, aşkı her şeyi bir arada yaşatıyorsun bana, hayatı öğretiyorsun acımasızca. Ama inan kaybettirdiklerin kadar kazandırdıkların da var bana. Beni ne kadar o kalabalığın içinde yalnız bıraksan da, yalnızlığın ben olduğuma alıştırsan da beni seviyorum seni İstanbul, hep seveceğim seni, beni yalnızlıklara bırakmana
Rağmen
Seveceğim seni…