Herkes her şeyi izliyor; Allah kâinatı, ülkeler insanlarını, komşu komşusunu, anne baba çocuğunu, odadakiler dışarıdakileri, otobüstekiler otobüse binenleri, otobüse binenler içeridekileri, şoförler kaldırımdakileri, kaldırımdakiler şoförleri, patron işçisini, işçi patronunu, aslan ceylanı, akbaba tavşanı, … v.b
İzliyor da ne oluyor?
Herkesin başı göğe mi eriyor?
İzlemekle de kalınmıyor. İzlemek akabinde yorumda getiriyor. Herkes her şey ve herkes hakkında bir yorum yapıyor. Havada uçuşan yorumlar kısır döngü içinde her şeyi ve herkesi etkiliyor. İzleyen izleneni kendi yorumlarıyla kendi dünyasına hapsediyor. İzlenen kendi dünyasında yaşamını sürdürürken, izleyen izlenimlerini paylaştığı diğer izleyicilerle izlenenin dünyası hakkında yeni bir söylem oluşturuyor ve bu söylem o kadar güçlü oluyor ki, izlenen bu söylemi duyduğunda kendi hayatına değil, onun için söylenen hayata inanıyor. Yaşadığı hayatla onun için söylenen hayat arasındaki hayatı algılamakta da güçlük çekiyor, hatta bazen farkına bile varamıyor. İnsanın kendine yabancılaşması işte bu noktada ortaya çıkıyor. “Ben” sadece ben olarak yaşamıyor, diğerlerinin dediği “ben” ne ise, kişi onu yaşamak için çaba sarf ediyor. “Ben”in “ben”den uzaklaşmasını hızlandıran bu durum izleneni de izleyen konumuna sokuyor. Kendine yabancılaşmış izlenen izlemeye başladığında, izleyenlerin onun için oluşturduğu dünya gözüyle etrafındakileri görmeye başlıyor, yani izlenen izleyen gözüyle izlemeye başlıyor. Bu kısır döngü kıs sürede herkesi kapsıyor ve neticede tüm izleyenler izlenen ve izlenenlerde izleyen oluyor. Herkes herkes hakkında konuşuyor. Herkes herkes için başka dünya kuruyor ve insanlar kendi dünyasında değil, onlar için söylemlerle oluşturulmuş dünyada yaşıyorlar. Herkes böyle olduğu için yabancılaşmanın farkına varılmıyor. Çünkü herkes herkese baktığında aynı şeyi görüyor.
