Yürüyor kadın.
İzinin belli olmayacağı yollarda yürüyor.
Her bir adım, minik kozmik ütopyalar ve ayaklarının altında bin bir türlü gezegen.
Eğer yaşayabilirse, tanrının lütuf ettiği kudreti kullanarak doğuracak, yaratacak yeni minik cisimler.
Ola ki son verirse hayatına
-İntihar, soyut olan eylem-
Yeni bir yaradılış kuracak ve imparatorluğunun başına geçecek.
Yine lütfu, şükür gibi ibadet edecek.
Yaratacak...
Belki minik ve gelişimi olan cisimler olmayacak ama
Kadın,
Sıcak acılar bırakacak soğuk avuçlara,
Uzun tırnakları ile kazıyacak pürüzlü sırtlara adını,
Ama unutacak minik bir detayı.
Kaygısı olduğu kadar sargısı olan merhamet.
Eğer kendine merhamet etmezse asla affedemeyecek ve yakacak bu dünyayı, maviliklerin içini sarıya boyayarak.
Bırak kadın, süzül zamanın masum derinliklerinde.
Korkma, teslimiyetin acıtmayacak, tam tersi asıl içindeki kendin ile yüzleşeceksin.
Asla korkma, kimse yenemeyecek seni.
İnanmadığın ilahi adaletin gerek ilahı olup vuracaksın kendi içindekini.
Yeter ki etme pes.
Köşeye merhametin ile bıraktığın sevgin ile donat her yeri. Her gün yeni sevgiler büyüt, büyüt ki utansın sevgisiz bakan çirkin karanlık gözler.
Kadın, senin bir çift ayağının altı,
Bin bir ütopya, bin bir gezegen.
