Haberi kendim okumadım, yalancı durumuna düşmeyeyim, eğer doğruysa Alman bir bakan evliliklerin 7 yıllık bir süreç olması ve sonrasında tamam yada devam diye gözden geçirilmesini önermiş.
Kınıyorum!
Fikrimi çalmış!...
Çalmış ama benim 5 dediğimi değiştirip, 7 yapmış!...
Kimse çalmadan, diğer fikrimi de söyleyeyim, hatta ben zorunlu olarak yılda 1 ay, 3 yılda bir de 3-6 ay arası ayrı yaşanılmasını öneriyorum!
Gülmeyin!
Bu ekonomik koşullarda zor elbette, biliyorum, ama sonundaki boşanmaların zararlarını göz önünde tutmak da lazım, bu açıdan bakıldığında ekonomik bile olacağından eminim!
Çiftler evliliğin “kapak atmak” olmadığını bilmek zorunda!
Evlilikle birlikte romansın bitmeyeceğini de.
Tapusu alınmış kişi olamayacağını, hele!...
Bitişik yaşamak demek olmadığını, kimsenin sırtını kimseye dayayamayacağını, kimseyi kendine benzetmek hakkına sahip olmadığını…
Ömür billah kimsenin kimseye yemek hazırlamak, ütü yapmak zorunda olmadığını da!
Şiddetin ise evlilik cüzdanına duyulan saygı ile örtülemeyeceğini.
Yan yana durabilmek önemlidir, özgür irade ile ve yan yana… Gerisi… Gerisi, mutsuz, kendini bulamamış insanlar, mutsuz çocuklar, evlilik cüzdanının gölgesinde…
Boşanma yaşansa da yara almış kişilikler… Kişiliğini bulamamış, bulmuş da yara almış kişiler sanır mısınız ki sağlıklı nesiller yetiştirebilecekler?
İnsanların yalnız kalmaları gerektiğini düşünüyorum zaman zaman. Yalnız kalmanın insanı büyüten bir yanı olduğunu düşünüyorum. Kendi kendine kaldığında, kalabildiğinde insan ancak kendine döner. Kendini bulmak için ise aramak gerek…
Neyi istediğini, gerçekten neyi istediğini ise ancak kendini bulduğunda anlar insan.
Ortamın içindeyken, ortama dışarıdan bakılamaz! Biraz dışarıda kalmak gerek!
Oooo… Konu derin… Söylenecek çok şey var, bir yazıda hepsini yazmak hem bana zor, hem de okuyana…
Devamı gelecektir efendim…
Gülgün Karaoğlu
Eylül,29/07
