"Offf...."
Günde bilerek ya da bilmeden onlarca kez tekrar ettiğimiz, hamuru dertle yoğrulmuş sözcük...
-'sözcük' kelimesindeki -cük eki, kelimeye küçültme anlamı katmaz... Yanlış anlaşılmaya... -
...
"Ohh..."
İçimizden kopup gelen, yaz sıcağında ücra köşelere bir anlık dokunup geçen meltem misali gönüllere ferahlık veren kelime...
Yahu bir harf... Bir harf insanın halet-i ruhiyesini bu kadar değiştirebilir mi... Ya da gönülden gelmeden dile dolanamaz mı... İçi içten bu kadar iyi anlatabilir mi başkaları veya...
Ortak yönlerinden başlayalım isterseniz... 'Of', 'Oh'... Örneğin ağlarken kullanmayız ikisini de... Göz yaşlarımız yanaklarımızda volta atarken ne 'of' deriz derinden; ne de 'oh' diyebiliriz yürekten... Ağlarız sadece... Günlerden beridir olduğu gibi bugün de başımızı yastığa gömüp ağlarız... Hıçkırıklara karışık burun çekmelerimiz ama demeyiz işte ikisini de... Ne altında ezilelim isteriz dert kervanının ne de selamet denizinin serin sularına dalabiliriz aniden...
Ümit vardır ikisinin mayasında da mesela... Bekleme... Bekleneni isteme... Sonu 'of' mu olur perişan; 'oh' mu deriz korkmadan bilinmez... Ama bekleriz... O tek harfin içimizde tüllenen mazivâri tebessümlerine binaen...
Merak ettiğim şu... Acaba 'of'un akabinde mi 'oh' deriz; 'of'un 'mâ kabli' midir 'oh'... Önce mi sızlar yürek inceden yoksa sonradan mı ağrılarını duyar sevdanın... Bilmem ki... Bilen var mı ki? Sözlüğe inanmayın sakın ama yine bakalım isterseniz... Dertlerin deryası, sevincin hülyasından önceymiş ona göre. Sözlük, 'of' önce gelir 'oh'tan diyor... 'Oh'a doğru gidiyoruz demek ki... 'OH' çok şükür...
( devam edecek...)
