Düştü göz kapaklarımıza eylül.
Gözlerimizde zaman simsiyah tül.
Hazanda baharı düşledik.
Hüznü talim ettirdiler.
Ne gül açtı bağımızda ne şakıdı bülbül.
Tırtıl kozasını delemedi,
Gecemiz yasakla tütsülendi.
Uykularımız kelepçelendi,
Yüreğimizde yaşadı hayallerimiz.
Sığındık içimizdeki dağlara,
Lâl oldu türkülerimiz.
İsyandı aslında sükûnetimiz.
“Şuyuu vukuundan beter.”değilse de.
Kaynağında budandı hayallerimiz.
Düştü ocağımıza eylül,
Ne gül kaldı ne bülbül.
Ankara,29.04.2008 İbrahim KİLİK
KİTAP İZLERİ
Yaşadığım İstanbul
Selim İleri
İstanbul'un Kırık Kalbi: Selim İleri'nin Hafıza Kazısı Bazı yazarlar vardır ki bir şehirle öylesine özdeşleşirler, sanki o şehrin sokakları onların damarlarında akar. Selim İleri de,
İncelemeyi Oku
