Usta
Aşık Feryadi’ye
Bini beğenmezken ben de bir zaman
Kul oldum nicedir yüze be usta
Bir alay olsa da demezken aman
Çoktandır gelmişim dize be usta
Yaşadım yıllarca hayalde düşte
Akıl gitti saç kalmadı bu başta
Dolaştım bir ömür dağ ile taşta
Çıkamadım bir kez düze be usta
Vermiştim uğruna az daha canı
Ektim de topladı yad eller deni
Büyük laf edenler yanılttı beni
Şimdi bakar oldum öze be usta
Gönül yaraları tutmuyor yama
Salmıştır bir kere onulmaz gama
Türkümü her daim söyledim ama
Vurmadım doyunca saza be usta
Azgın Deniz’lerde kuruttum gülü
Hoyrata kırdırdım bükülmez dalı
Gönülden gönüle bulunca yolu
Gerek yok boş yere söze be usta
(Gün Döndü, Kum Yayınları, 2001)
