Asansörde dördüncü kat düğmesine konmuş bal arısı, yeniden uçmak için beni beklemiş bunca saat, sen de bekle ölüm…
Elimi attığımda önce ürperiyor ve tedirgin oluyorum. Sonra bir peçete ile alıp, onu pencereden dışarıya bıraktığımda, kanatlarını çırpıp sessizce attığı sevinç çığlıklarını dinliyorum. Çehov’un martıları öldürmekle bitmiyor. Yeni yeni martılar çıkıyor yumurtalardan, çoğu öldürülmek üzere. Bir keman sesi kadar naif, bir trombon kadar ısrarcı olabilmeli martı. Bahçedeki çubuk krakerin yanına gelen serçe cesurdu. Ama kutunun içine dalan serçe, korkusuz. Korkusuz değil cesur olması lazım martının. Etraf umursamıyorsa o umursamalı, ama intihar edecek kadar değil, savaşacak kadar cesur. Öldükten sonra yakılan ağıtları duymaz ölüm. Hey martı sen dinlemelisin sesini, bugüne kadar öğrendiklerini ilmek ilmek işlemelisin kaderine renk renk, ısrarla, her şeye inat…….
24.02.2015
YZ
