Tahsin Yücel’in “Peygamberin Son Beş Günü” romanı, yalnızca bir karakterin ya da bir hikâyenin değil, bir kuşağın, bir düşüncenin, hatta bir dil anlayışının da sorgulandığı metinlerden biri. Mizahla bezeli anlatım, yer yer hüzünlü, yer yer acımasız; ama her daim keskin. Bu yazım, Yücel’in romanını bir parodi olmaktan çıkarıp