Işık göz alıcıdır. Bazen yolunuzu aydınlatır, bazen başınızı ağrıtır, bazen yakar. Ama bir ışık var ki hiç bir zaman ne güneşinki gibi gaddarcadır ne de yıldızlarınki gibi küstahçadır. Kalbi aydınlatır, serinletir, güldürür ve özletir.
Neden benim duygularım yok? Neden örümcekten korkmuyorum? Neden gideceğim yere geç kaldığımda tasalanmıyorum? Neden arkadaşlarımı arayıp sormuyorum? Neden bir yakınım öldüğünde üzülemiyorum ve üzülmüş numarası yapmak zorunda kalıyorum? Yok benim duygularım gerçekten. Gerçi kendim gerçekten var mıyım ki duygularım olsun. Hiçbirşeyi bilmiyorum ben.
1982 yılında Samsun'da doğdum, Konya'lıyım. Babamın memuriyetinden dolayı aslında Türkiyeliyim tabiri daha uygun olur ve tabi ki Türküm. Çeşitli şehirlerde çeşitli okullarda öğrenim gördüm. Ortaokuldan önceki hazırlık sınıfı sayesinde (ve aslında büyük oranda CNBC-e'nin etkisiyle) orta derecede İngilizce bilirim. Lisede yaptığım hayatımın hatasıyla aslında bir sayısal öğrencisiyim. Gazi Ünv. Fen Bilgisi bölümündeyim. Ortadirek bir ailenin 3 çocuğunun en büyüğüyüm. Şu anda okulda 5. senem ve tek hedefim okulumu bitirip hayata atılmak ve zor dedikleri hayatın nasıl birşey olduğunu öğrenmek.
Aşırı vurdumduymazlığım kişiliğimin bir sonucu, ama J.D. Salinger usta benim karakterimin baş düzenleyicisidir, dolayısıyla kişilik bozukluğumdan o sorumludur! Saygılarım Salinger'a, en muhteşem olana.
J.D. Salinger, (tabi ki J.R.R. Tolkien) ve alakasız olarak az buçuk Stephen King.
J.D. Salinger, Stephen King.
