Yokluğun…
Yüreğimin baş köşesinde anıt olmuş,
O hoyrat yokluğun!
Ah senin o gül kokulu yokluğun…


Sevdiğim,
Gezinirken kaldırımlarında,
Gül kokulu bahçelerimin
Yoktu ellerimde ellerin…
Üzülme ama,
Kalemimin mürekkebiydin!
Bembeyaz kağıdığıma, siyah da olsa
Damlamış sevdiğimdin…


Hayaline sarılıp, hayalinle uyandığım
Umudumdun sen,
Uğurumdun,
Sen, yüreğime çerçevelediğim
Sönmeyen yangınımdın…


Ve sevdiğim;
Necip Fazıl, bize okumaktadır şu an Beklenen’ i
Diyor ki üstat, “yokluğunda buldum seni”...
Varsın artık yokluğun, tuz olup kavursun gözlerimi
Varsın ezip geçsin bedenimi!
Üzülme sakın,
İsmine gebe her zulüm, şereflendirir beni…


ZUHAL ERASLAN