zamanı gelmişti,
açayım dedim,
anılarımı sakladığım kutuyu,
sıraya koymadığım için
iyisi kötüsüne karışmıştı,
düğüm olanlar vardı içinde,
karar veremedim
hangisinden başlasam diye,
birini çekip çıkardım gelişigüzel,
çözüldü dili, başladı anlatmaya,
yedi yaşındasın, koşup oynuyorsun,
incire çıkıyorsun, başında bulutlar,
bahçe, tıpkı mabedin gibi,
kağıttan kayık yüzdürüyorsun leğende,
ufuklara bakıyorsun, Topkapı görünüyor,
sonra serviler, tramvay deposu, mezarlıklar,
az ötede kırmızı tuğlalı bir bağ evi,
üç çocuklu bir memur evi, geniş bahçeli,
badem ağaçları, kirazlar olmak üzere,
tam öğlen vakti, tiz bir düdük sesi,
fabrika, paydos verdi,
İstanbul'un resmini çeker gibisin,
incire tırmanıyorsun tekrar,
altında dayı kızın, varsa olmuşları
iki tane de bana at diyor,
komşulara da ayıralım, göz hakkı var,
ağzında incirin tadı, gözün pencerede,
Neclayı arıyorsun incir diye,
gözün kararıyor, dönüyor dünya
ve bir top gibi incirden düşüşün.