Nerden baksanız ; günümüz insanında ürkütücü bir yalnızlık gözlemleniyor. Bunu sokağa her çıkışınızda ayân beyân farkediyorsunuz.
Sabahın erken saatlerinde ve iş günlerinde, kaldırımlarda işine, ya da okuluna, veya başka yerlere yetişme telâşındaki insanlar, sanki yeryüzünde tek başına kalmışcasına âdeta bir Robensonluk yalnızlığı yaşıyorlar.
Karşınıza çıkacak insan suratlarına dikkatle bakın. Ya da karşı karşıya geldiğiniz insanların spontane bakışlarına odaklanın. Gözleriniz onların gözleri ile birbirine gayrı ihtiyarî kenetlendiğinde, göreceğiniz , çoğunlukla boş bakışlar, ya da tam aksi, küçümseyici, hafife alan, hatta nefret, tiksinti, kokan nazarlar.
Ne oldu da çok değil, 30-40 yıl öncesinin Türk toplumundaki, hiç tanımadığı insanlara karşı dahi, beslenen sınırsız saygı, sevgi, ilgi ve muhabbetin yerini, böylesine bir bigânelik, boşvermişlik, hatta agresiflik aldı ?
Dünya düzenini allak bullak edecek olan, 1980’ lerde başlayan liberal politikalar, kendi yağı ile kavrulup, ayağını yorganına göre uzatan toplumu, tasarruf ekonomisinden, israf boyutunda tüketime geçiştirecek, insanları acaip şekilde afallatacak ve üretmeden tüketen bir nüfus içinde daha fazla lüks ve konfor isteyen kalabalıklar, “milenyum“ olarak adlandırılan 2000’ li yıllarla birlikte, doyumsuz ve memnuniyetsiz bir ruh hâletine bürüneceklerdi.
O insanlar da; gönülleri ve beyinlerinde, arzu edip te, hiç yaşayamadıkları durumlar üretip, takıntılar diyarında gezindikleri hayatlarını bir türlü paranteze alamayıp, bu arayışı ısrar ve inatla devam ettirmekteler.
Onlar için, bu devir sadece, kâr ve zarar, fayda ve yarar, huzur ve risklerin matematik ve geometrik hesap devri olarak kabul edildiğinden dolayı , siz siz olun, bu logaritmik ve trinonometrik hesap uzmanları karşısında mesafeli durun. Zira çoğumuz ancak dört işlem çocuğuyuz; büyük hesaplara aklımız yetmez...

Salih Zeki Çavdaroğlu
25 Haziran 2020

https://ferahnak.wordpress.com/2020/06/25/yalnizlastikca-agresiflesen-bir-toplum-icindeyiz/?preview_id=610&preview_nonce=cd15eff37e&preview=true