Belediyenin sunduðu önemli hizmetlerden birisi de ulaþým. Özellikle büyükþehirlerde yaþayan vatandaþýn olmazsa olmazý hatta mecburiyeti diyebiliriz.

"Ýhtiyaç çok, kaynak az" felsefesinden yola çýkar iktisat kavramý. Diyeceksiniz ki þimdi bana "ulaþým dedin, iktisada girdin, hayýrdýr" Çok haklýsýnýz. Dilerseniz baðladýðým noktaya da bir köprü kurayým. Bu köprüden alýnacak herhangi bir geçiþ bedeli de yok üstelik.

Ýþime gidiþ-dönüþte her gün 6 kez vasýta kullanmak zorundayým. Binmediðim bir uçak, gemi ve teleferik kalýyor. Allah'tan onlar yok hayatýmda. Yoksa ne yapardým? Birinci turda otobüs, ikinci turda metro, üçüncü turda dolmuþ kullanýyorum.

Yazacaklarým biraz eleþtiri içerecek ama bu konuyu masaya yatýrmazsak sorunlarýmýz nasýl düzelecek?

Ankara'da adýný çok az kiþinin
bildiði ama oturan kiþinin oldukça fazla olduðu, günbegün de nüfusunun arttýðý bir yerde oturuyorum.
Adý : Yapracýk. Etimesgut ilçesine baðlýyýz. Þehirden bayaðý uzaktayýz. Yüksekte bir bölge burasý. Tertemiz havasý var. Evler ferah. Yavaþ yavaþ geliþiyor. Karda, kýþta belediye güzel hizmet veriyor yollar mutlaka açýlýyor ulaþýma.

Sadede geleyim; 14 bölgeden oluþan bu mahalle halkýna tahsis edilen otobüs sayýsý yeterli deðil. "Ýnsan çok, otobüs az". Yeni hizmete giren otobüslerin koltuk sayýsý çok az ve küçük. Körüklü verseler sabahlarý mesela ne kadar güzel olur.

Þimdi iktisat kavramýna göre düþünelim. Mevcut imkanlar, belediye bütçesi kýsýtlý diye otobüslerin sayýsýný sabit tutup insan sayýsýný mý kýsalým yani. Açýk ve net söylüyorum otobüslere sýðamýyoruz artýk.

Ýçi týklým týklým dolu diye þoförler duraklardan transit geçiyor. Beklemeye devam ediyoruz umutla, sabýrla. Ýkinci otobüs de almadan geçince öfke büyüyor haliyle. Duraða yaklaþan üçüncü otobüsü görünce daha da biriken yolcu kitlesi, gelin arabasý önü keser gibi yola atlýyor. Yolcular "yanaþ bizi de al insaf" diye ellerini sallýyor, þoförler de direksiyon baþýnda el sallýyor "ben ne yapayým yer mi var" dercesine.

Ýçerdeki yolcular dýþardaki potansiyel yolcuyu istemiyor. Dýþarýdakiler de iþe, derse geç kaldýk, birer adým ilerleyin diyor. Þöför çaresizce orta ve arka kapýyý açýyor çünkü dýþarda bekleyenin sabrý tükenmiþ halde.

"Misafir misafiri istemezmiþ, evsahibi ise hiçbirini". O misal dalýyoruz içeri yurdum insaný sýrt sýrta, omuz omuza, yapýþýk ikizler gibi mi dersiniz, sýðýnmacý mülteciler gibi mi yoksa patates, soðal çuvalý gibi mi dersiniz vatandaþ ulaþýyor ineceði yere lakin caný da çýkýyor.

Þahsen ayakta gitmekten, kalabalýktan, havasýzlýktan ve tutunacak yer bulamamaktan þikayetçiyim. Her seferinde hiç insani olmayan bu yolculuklardan insanlýk adýna utanç duyuyorum.

Önümüz kýþ yine böyle kalabalýk olacak, yaðmur, kar, fýrtýna olunca kimse cam açtýrmayacak, maske takacaðýz malum corona hala var. Bu ýzdýraba bir çözüm bulunmasý þart.

Bir sýkýntýmýz da Yapracýk'tan Kýzýlay ve Ulus'a giden hiç bir vasýtanýn olmayýþý. Herkes Koru'da inip metro kullanmak zorunda. O da ayrý bir sýkýntý. Eskiden aktarma ücreti alýnmýyordu. Þimdi maalesef alýnýyor. Çoðumuz metro kullanmak istemiyoruz ki. Bize verilemeyen, sunulmayan bir hizmet için neden metro zorunlu ki. Baþka türlü gidemediðimiz için mecbur metroya binip, mecburen ektra ücret ödüyoruz.

Bu yýl artan mazot ücretleri nedeniyle çoðu insan artýk özel aracýný kullanmýyor, servis ücretleri de yüksek diye otobüslere yönelen öðrenci sayýsýnda da bir hayli artma var.

Sonuç olarak yetkililerden yardým istiyoruz. Çünkü; gerçekten hayat çok zorlaþtý maddi, manevi. Birazcýk nefes alsak,diyorum. Oturamýyoruz uzun yolculuk süresince bari ayakta rahat gidelim bir zahmet.