ben karanlýðýyým onlarýn
düþünürken deðil
ölümcül bir umarsýzlýk buluyorum
her giriþimde aralarýna
silahlarýma burun kývýrýyorlar
çünkü kalmak istemez kimse
bir yangýnýn ortasýnda
istemez kimse
rüyalarýnýn içinde
buz gibi akan nehirleri
bense yýldýrýmlar
düþürüyorum
uyuþuk uykularýna
elbet görmek istemez kimse
elimde kor ateþlerle beni
bakarken arkasýna

yanmakla baþlamýþtý yaþam
adem bir balçýktý kara
dillendi piþtikçe
büyür oldu her þey
anlayamadýk bize
neyi fýsýldadýðýný
bir yangýnýn ardýndan doðan
genç ve diri ormanlarýn

þehrin kalabalaðýnda kalakaldýk
göremedik yanýbaþýmýzdan geçen
kendi cenazelerimizi
tabutlarýn içi çocuk
patlak veren tomurcuk
tabutlarýn içi
gün dönümleri yankýsýz
tabutlarýn içi
bir göl kenarý kargýsýz
içi tabutlarýn ruhlarýmýzýn derinliðinde
kayýp bir yol serüveni
tabutlarýn dýþý cam
gam dolu tabutlarýn içi

seni anlamazlar kalbim
hayatý bir kýr gezmesi sananlar
baðrýna bir yafta baðlar
seni cüzzamlý sayarlar
incitirler kelimeleri
kitaplara koyarlar
ilklimlere hayýflanýrlar
koltuklarýný sever
büyük bir aþkla anarlar

þimdi kollamak vakti
daðlarýn sessizliðini
bir an için yaþayan daðlarýn sezsizliðini
yüzyýllardýr geniþleyip duran
zamanýn sesini
elbet ahmak bilecek herkes
gölgesine basmak isteyen insaný
ýþýk alnýndan öpecek
ruhunun gölgesini bulaný