à ton absence la trahison
à la pluie d'avril...*

*YOKLUÐUNA ÝHANET
Nisan yaðmuruna…

Bir cebine terk ediþi, bir cebine umursazlýðýný koyup sessiz ve sinsice gidiþinin yýl dönümündeyim... Bu gece, benzeri bir geceyarýsý yaþýyorum yüreðimdeki karanlýklarýn kramplarýnda.. Yaðmurun canlý konseri inmekte gözlerime, yüzüme, yüreðime.. taa içine hüzünlerin.. Bu gece yüreðimin kýyýsýna vurdu minicik bir damla adressiz yollardan.. Yine Nisan yaðmuru yanlýz býrakmadý hüzün yaðmurlarýmý. Her damlasýnda sanki bildik bir hüzün þarkýsý þakýr gibi.. Sanýrým tek terk etmeyenim o olacak yýllarca, umutlarým bile terk etmiþken yarýnlarýmý.. Sen(siz)liðimden kör ve saðýr olan bu gecenin sabahýnda, her zamanki gibi yine kimsesiz bir yýldýzýn çýðlýðýyla uyanacaðým, hiç dalmadýðým “derin uykularým”dan..

O gecenin hatýrýna çekmeceme gizledim “derin uykularýmý”, telaþ ile unutup, arkanda býraktýðýn “keþkeli cümlelerin” hemen yanýbaþýna.. Seni bana anýmsatýðý için o geceden beri hala çýkarmadým “derin uykularýmý” gizlediðim yerden.. Ne iþeme yaracaðýný bilmediðim “keþkeli cümlelerini” hala atamadým tavan arasýndaki deðersiz eþyalar deposuna.. Neden? bilmiyorum ama, yine de saklýyorum. Belki bir gün lazým olur diye. Þimdi her yanýmda hüzün yaðmurlarý.. Ne yana baksam “sen(siz)liðim” dikiliyor karþýma.. Ve bu gece her yaným acýyor, yüreðim derinden kanýyor.. Ne yaralarýma sürdüðüm “keþkeli cümlelerin” dindiriyor yüreðimdeki derin kanamayý, ne de kör ve saðýr gecelerin derin sessiz sarmalarý kuçak açtý “derin uykularýma”..

Zaman geceye, yokluðunun en can alýcý, en çýldýrtýcý saatlerine doðru ilerliyor. Bu gece iliklerime dek iþliyor sen(siz)liðim. Hayalin olanca netliðiyle sahnedeki yerini alýyor. Baþkalaþýyorum derin düþüncelerimin berrak yoðunluðunda. Yokluðunla, varlýðýn arasýnda gidip geliyor, kendimce bir o yana bir bu yana savruluyorum; hangisinin benim gerçeðim ve seçimim olduðunu henüz çözemedim ya da hangisine layýk görüldüðümü.. Her þey içimde ve dýþýmda parçalara bölünüyor.. Ve teslim oluyorum sen(siz)liðime bir kez daha.. Yokluðun en týrmalýyýcý sesiyle tenime iyice sokulurken, böyle bir tutsaklýkta varlýðýný bütün isyanýmla haykýrýyorum. Her kendime çekilmelerimde binlerce kez yinelenen bu sahnede yokluðun ne kadar teslimiyetci ise varlýðýn onunla yarýþan bir isyankar oluyor ruhuma. Amansýz bir çatýþmanýn ortasýnda korunmasýzým. Gözlerimi kapatýyorum. Artýk susma ve duyumsama vaktidir. Bir yoksun, bir varsýn; ama en çok yoksun. Baþým dönüyor.. Tutunuyorum yenilgilerime ve isyankar yüregime.. Sen gittiðini sanýrken bile aslýnda en çok çoðalandýn.. Ama hiç bir zaman farkýnda olamadýðýn.. Sensizliðin fýrtýnalarýný, sensizliðin sancýlarýný sen nerden bileceksin.. Sen hiç sensiz kalmadýn ki..!


“Yaðmur saatlerimde beklemiþtim seni,
Baþka baþka anlamlar yüklemiþtim,
Aðrýtan, aðlatan, aðýr damlalarýn sesinde..
Nisan yenilgilerimde
Seni tanýdým saklandýðýn
Gecelerin dolunay yanýnda..
Geçti istemem artýk gelmeni..
Yokluðunda buldum seni.
Yok oldukça baþkalaþtým..
Baþkalaþtýkça kendime döndüm..
Baþtan baþa sen oldum!
Bulurken kaybetmek deðil,
Kaybederken bulmak! Oldun… "

Ayrýlýklarý ayrýntýlar acýtýr.. Sen gitmiþken yarýnlarýmýzdan, ne gözlerimden bakýþlarýn, ne ruhumundan gülümseyiþlerin, ne yüreðimden sýcaklýðýn gitmedi. Herþey benimle kalýrken.., giden, bir tek sendin…“Gitme”, diyemediðim gibi “Dön”, de demiyeceðim.., fazlasýyla kanatmýþken yüreðimizi, masumiyetimizi, ilk bakýþlara yüklediðimiz anlamlarý, hayallerimizi, bizi! terk ediþin!.. Üstelik ben seni bulduðum “yokluðuna” ihanet edemem.. Umutlarýmý ya da hüzünlerimi yaslayabileceðim bir omzum yok belki ama yokluðun en büyük sýðýnaðým oldu benim.. Sen gidendin, geriye kalan, sadece senden bana arta kalan… Hiçbir þey tartýlmýyor baþka bir þeyle, hatta çoðu zaman kendiyle bile.. Yokluk paylaþýlamýyor baþka biriyle.. Ben yine paylaþamadým gözyaþlarýmla dokunduðum gecenin sabahýyla..

Ýstediðim sadece birlikte bir þarký söylemekti. Belki kýrýk-dökük, notasýz ama bizim olan bir þarkýyý en avaz sesimizle haykýrmak.., birbirimizin sarhoþluðuyla salýnýp durduðumuz gecenin sinesinde..

Bir öpüþmeye neler sýðdýrdýðýmý bilimezdin;
serin, koca bir çýnarýn gölgesinde uymanýn keyfi tadýnda..,
delidolu, hýrçýn dalgalarýn sahille buluþma temposunda..,
sýcak, içini ýsýtan gün ýþýðýný bulma huzurunda…,
saf, ýslak toprak kokusunun bugusunda..,

Anlatýlamaz yaþanmamýþlýklar, yaþamak gerek… Dokunabilmek gerek gözyaþlarýna, gülüþlere, masumiyetlerin çekingen kanatlarýna, hatta bizat hayattýn kendine… Bekleyiþlere ve tasarlanmýþ söz dizimlerinin arkasýna sýðýnmadan..
Hayat ýskalamayý affetmez !!!

Sen þimdi huzurluyken gitmiþliðinle, ben hala ölmedim sanýldýðý gibi kalmýþlýðýmla.. Sende, bende yaþýyoruz, Halen yaþýyorum, halen sensiz ve sessiz bu yaþamda, sessiz matemlerimle.. Ama yüreðimin üstünde hala yaðmurunun ve yumruðunun izi var… Rüzgar sadece daðlardan toz kaldýrýr, kayalar her zaman dimdik ayaktadýr.., sen benden kendini götürken, bendeki sen hala yüreðimin üzerine kazýlý…

Evet, bu gece duygularýmýn esiriyim, birbirine benzer binbir geceden süzülen...

ve
Yaþamak cesaret ister..