Önce biri düştü sessizce. Ardından bir diğeri indi yavaşça. Sonra bir başkası. Kar tanelerinin yaptığı bu yolculuk, içimde gizli kalan duyguları dışarı çıkardı. Gönül sayfamda sakladıklarım birer birer düşmeye başladı karlarla birlikte.
Salondaki camın önünde oturup geçen zamanı saydım düşen kar tanelerinde. Kar taneleri usul usul yağıyordu. Bazıları camları aşıp saçlarıma tutunuyordu. Nasıl gelmiştim buraya, ne zaman gelmiştim? Zaman ne kadar da çabuk geçmişti. İnsan hayatını bu kadar kolay mı bırakıyordu geriye. Saçlar bu kadar erken mi beyazlaşıyordu. Tüm tanıdıklar, bu kadar çabuk mu yolcu ediliyordu o bilinmez yere.
Düşünceler kar tanelerinin hızında sararken beni, sarsmaya başladı. Sanki her kar tanesi bir günü de alıp götürüyordu ve oturduğum müddet içinde yıllarım geçip gitmişti. Bakmak istemiyordum artık! Karların beyazlığı umut yerine hüzün savuruyordu ellerime. Ellerim kırışmaya başladı.
Derken kapı çaldı. Postacıydı. Bir mektup getirdi bana. Adres yok, isim yok. Sarı renkli, sonbaharı andıran bir mektuptu. Hüzünlü bir haber daha mı, dedim kendi kendime. Açmadım... Masaya bırakıp cam kenarına geri döndüm.
İnsanlar sokaktan geçip gidiyordu. Kardan korunmaya çalışıyordu hepsi de. Kimileri şemsiyelerle, kimileri bere ve atkılarla korunduklarını sanıyordu. Oysa kimse farkında değildi; herkes yaşlanıyordu. Bir çocuk ilişti gözüme, karşı sokakta bir kardan adam yapıyordu. Küçük, güzel bir kardan adam. Göz kırpıyordu çocuğa. Çocuk daha bir hevesle kardan adamın bedenini bitirdi, kollarını yaptı. Evden getirdiği havucu koydu kardan adamın yüzüne. Nerden bilsin çocuk, yaptığı kardan adam değil, kendi hayatıydı. Ona gülümseyen ve gülümserken geçip giden, hayatıydı.
Zamanı alıp götürüyor karlar. Zaman geçip gidiyor. Gözümü açıp kapayıncaya kadar karlar düşüyor, her taraf karlarla kaplanıyor. Ve kimbilir şu an kaç kişinin son kar tanesi düşüyor yere. Ve benim son kar tanem ne zaman düşecek;. Düşünüyorum...