Bencilce, Beklentisiz Sevmelerim....

Sevmek gibi yüce, kutsal bir duygu daha, yaratýldý mý yeryüzünde?
Bir varlýðý, bir þeyi, bir kiþiyi deðil, sevmeyi seviyorum ben.
Hava, su kadar gerek sevgi bana, yaþamam adýna....
Ancak þu delice gururum, içimden kovamadýðým takýntýlarým,
özgürce sevmemin önüne set oluyor çoðu kereler....
Ondandýr sevdalarým ''tek kiþilik'' yaþandý dedim çoðu kereler....
Denemedim mi iki kiþiliði? Denedim, denedim, çok denedim..
Baþarýsýzlýkla noktaladým her birini..
Her zaman demiþimdir, ulaþýlan sevdalar deðil sonsuz olan...
Çünkü ne zaman o gözünde büyüttüðüm dokunulmazlýk, ulaþýlmazlýk bitti,
mantýk, doðrular daha öne çýktý. O eski giz, büyü gölgelendi.

Eskilerde olduðu gibi, þimdilerde de,
sevme hakkýmýzýn yokluðundan, özgürce sevme diye birþey söz konusu deðil..
Yaþýn geçti denir, sorumluluklarýn var denir, anasýn denir, babasýn denir,
günah denir, ayýp denir, yakýþmýyor denir, denir de denir...
Býrakmazlar bir türlü rahatça sevmelere...
Býrakmazlar özgürce, baðýra, çaðýra 'seviyorum' demelere....
Bir süre aldýrmasan da bunlara, kurtulamazsýn kafanýn içinde gezinen acabalardan...
O kadar zordur ki ' Severim yani, kime ne bundan? ' diyebilmek...

Bir baþka sorun da karþýlýklý, sevilme beklentisiyle sevmeler.
Her sevilen, seveni, sevmek zorunda da mý? Hesap vermek zorunda mý?
Tabi ki mükemmelidir karþýlýklý sevmeler, ancak bu zorla oluþmaz ya...

Sevdiðimden, O`nun beni sevmesini, hiç bir zaman beklemedim..
Ýnatçýyýmdýr sevmelerim adýna...Bencilce sevmelerdi benimki...
O`nu sevmekten keyif alýyorsam, son hýzla giderim sevgilerimde.
O beni sever mi, sevmez mi? ? ? Hiç de deðil umrumda.

Sevmenin sakýncasý yok, yok dedim de,
þimdilerde yaþanan sevgiler biraz ilginç, deðiþik geliyor bana.
Çoðu kez, gerçek yaþama taþýnmaktan uzak kalan,
beyaz camýn ardýnda, tuþlara basan parmaklarla, baþlayan sevmeler.
Gerçek bir sevginin þartý deðil midir, görerek sevmek?
Demeden de geçemeyeceðim,
kiþilerin yazdýklarýyla, kendileri o kadar farklý çýkýyor ki,
'bu O mu? ' diye þaþkýnlýðýmdan ölecek oluyorum....
Ya da tam tersi...
Gerçeðinde baþka tanýdýðým biri, cam ardýnda o deðil sanki...
Saygýlý, efendi, doðal...Güveniyorsun, dostum diyorsun,
kabulleniyorsun sevgi çemberinin içine..
Ancak sonrasý gelen zamanlarsa, dudaklarý uçuklatýrca, uçuk....
Aþk, sevda þiirleri döþenmeye baþlýyor..
Bitir diyorsun, yeter diyorsun, ben dost olabilirim diyorsun,
diyorsun, diyorsun da teþhircilik içinde öyle yer etmiþ ki, duyan kim! ! !
Sen açýklama yapma gereði duyuyorsun.
bu kez de iftiralarla savunmaya geçiyor...
Bu sevgi mi, sevmek mi?
Senin duyduklarýný herkes duyumsamak zorunda mý? Bilmek zorunda mý?
Ben de gerekirse bilirim ayný silahla savaþý...
Ancak sevgi sözcüðünü lekelemek denir bunun adýna..

Herþeye raðmen sevmek güzel, sevmek kolay
ve ben sevmeyi seviyorum, bencilce, beklentisiz,
bedeli sadece 'sevgi' olan sevgiyle.
Zor olan mý? Sevilmek..
O da umrumda deðil!


Seviyorum iþte, yalan mý yani!

Seviyorum iþte, seviyorum ben...

O da beni sever mi? Sever tabi ki,

Ama ondan da çok, seviyorum ben.
.

'`Sevme, yasak`' dense, ne gelir elden?

Gün/ahým da olsa, seviyorum ben....

Geride kalan ne, fani dünyada?

O`nu çoktan da çok, seviyorum ben....


17/10/2005
Nesrin Göçmen