Bencilce, Beklentisiz Sevmelerim....

Sevmek gibi yüce, kutsal bir duygu daha, yaratıldı mı yeryüzünde?
Bir varlığı, bir şeyi, bir kişiyi değil, sevmeyi seviyorum ben.
Hava, su kadar gerek sevgi bana, yaşamam adına....
Ancak şu delice gururum, içimden kovamadığım takıntılarım,
özgürce sevmemin önüne set oluyor çoğu kereler....
Ondandır sevdalarım ''tek kişilik'' yaşandı dedim çoğu kereler....
Denemedim mi iki kişiliği? Denedim, denedim, çok denedim..
Başarısızlıkla noktaladım her birini..
Her zaman demişimdir, ulaşılan sevdalar değil sonsuz olan...
Çünkü ne zaman o gözünde büyüttüğüm dokunulmazlık, ulaşılmazlık bitti,
mantık, doğrular daha öne çıktı. O eski giz, büyü gölgelendi.

Eskilerde olduğu gibi, şimdilerde de,
sevme hakkımızın yokluğundan, özgürce sevme diye birşey söz konusu değil..
Yaşın geçti denir, sorumlulukların var denir, anasın denir, babasın denir,
günah denir, ayıp denir, yakışmıyor denir, denir de denir...
Bırakmazlar bir türlü rahatça sevmelere...
Bırakmazlar özgürce, bağıra, çağıra 'seviyorum' demelere....
Bir süre aldırmasan da bunlara, kurtulamazsın kafanın içinde gezinen acabalardan...
O kadar zordur ki ' Severim yani, kime ne bundan? ' diyebilmek...

Bir başka sorun da karşılıklı, sevilme beklentisiyle sevmeler.
Her sevilen, seveni, sevmek zorunda da mı? Hesap vermek zorunda mı?
Tabi ki mükemmelidir karşılıklı sevmeler, ancak bu zorla oluşmaz ya...

Sevdiğimden, O`nun beni sevmesini, hiç bir zaman beklemedim..
İnatçıyımdır sevmelerim adına...Bencilce sevmelerdi benimki...
O`nu sevmekten keyif alıyorsam, son hızla giderim sevgilerimde.
O beni sever mi, sevmez mi? ? ? Hiç de değil umrumda.

Sevmenin sakıncası yok, yok dedim de,
şimdilerde yaşanan sevgiler biraz ilginç, değişik geliyor bana.
Çoğu kez, gerçek yaşama taşınmaktan uzak kalan,
beyaz camın ardında, tuşlara basan parmaklarla, başlayan sevmeler.
Gerçek bir sevginin şartı değil midir, görerek sevmek?
Demeden de geçemeyeceğim,
kişilerin yazdıklarıyla, kendileri o kadar farklı çıkıyor ki,
'bu O mu? ' diye şaşkınlığımdan ölecek oluyorum....
Ya da tam tersi...
Gerçeğinde başka tanıdığım biri, cam ardında o değil sanki...
Saygılı, efendi, doğal...Güveniyorsun, dostum diyorsun,
kabulleniyorsun sevgi çemberinin içine..
Ancak sonrası gelen zamanlarsa, dudakları uçuklatırca, uçuk....
Aşk, sevda şiirleri döşenmeye başlıyor..
Bitir diyorsun, yeter diyorsun, ben dost olabilirim diyorsun,
diyorsun, diyorsun da teşhircilik içinde öyle yer etmiş ki, duyan kim! ! !
Sen açıklama yapma gereği duyuyorsun.
bu kez de iftiralarla savunmaya geçiyor...
Bu sevgi mi, sevmek mi?
Senin duyduklarını herkes duyumsamak zorunda mı? Bilmek zorunda mı?
Ben de gerekirse bilirim aynı silahla savaşı...
Ancak sevgi sözcüğünü lekelemek denir bunun adına..

Herşeye rağmen sevmek güzel, sevmek kolay
ve ben sevmeyi seviyorum, bencilce, beklentisiz,
bedeli sadece 'sevgi' olan sevgiyle.
Zor olan mı? Sevilmek..
O da umrumda değil!


Seviyorum işte, yalan mı yani!

Seviyorum işte, seviyorum ben...

O da beni sever mi? Sever tabi ki,

Ama ondan da çok, seviyorum ben.
.

'`Sevme, yasak`' dense, ne gelir elden?

Gün/ahım da olsa, seviyorum ben....

Geride kalan ne, fani dünyada?

O`nu çoktan da çok, seviyorum ben....


17/10/2005
Nesrin Göçmen