“Yaş otuz beş! Yolun yarısı eder.
Dante gibi ortasındayız ömrün.
Delikanlı çağımızdaki cevher,
Yalvarmak, yakarmak nafile bugün,
Gözünün yaşına bakmadan gider.”
(Cahit Sıtkı)
***
Hayatın (zamanın) akışı, iki türlü izah edilir:
Birincisi: “Âh, bu zaman da bir türlü geçmiyor!” Bu cümle daha çok özlemle beklediğimiz bir ânın bir an önce gelmesini ve bizim arzumuza kavuşmamızı istediğimiz anlara tekâbül eder.
İkincisi: “Saat ne zaman… olmuş? Oysa az önce bir araya gelmiştik.” Bu cümleler ise mutlu bir atmosferde geçirdiğimiz zaman için kullanılan bir ifadedir.
Oysa zamanın nabzı, her zaman eşit aralıklarla atmaktadır. Saniyeler dakikalara, dakikalar saatlere, saatler günlere, günler haftalara, haftalar aylara, aylar ise yıllara gebedir.
Ömrü bereketli olanlar için ise, yıllar asırlara…
***
Zaman, kıymeti en çok bilinmesi gereken hayat kaynaklarından biri olmalıdır. Zira zamanın tehiri olmadığı gibi, kazası da olmamaktadır.
Bu nimet canlılara bir kereye mahsus ikram edilmiş. Bu ikramı iyi kullanıp karşılıksız bırakmamak gerekir ki, ikram edene karşı mahcubiyet yaşamayalım.
Zaman, Rahmanın (c.c.) kullarına bıraktığı en önemli mirastır. Bu mirası çarçur edersek, vay halimize, veyl halimize.
***
Zamanı uzatmak ve kısaltmak elimizde değildir. Ancak onu yönetmek, yaratıcının izni ile bize bırakılmıştır.
Yani zaman gemisinin kaptanı biziz. Velâkin sahibi değiliz. Bu gemiyi, bu yolculuğunda en güveli yollardan geçirerek, en güvenli limana ulaştırmak kaptanın en önemli ve birinci vazifesidir. Eğer ona, hayat dalgalarında doğru bir yön veremezsek, gemimizin vay haline. Titanic’ten beter olur…
Yok, eğer onu ve onun içinde nefsimiz-neslimiz olduğunu ve onların bizlere emanet edildiğini düşünürsek Hz. Nuh (a.s.) titizliği ile onu selamete eriştirmeye çalışmamız gerekir. Böyle yaptığımız takdirde işte o zaman gemimiz ve içindekilerin ulaşacağı bir Cudi Dağı bulunur.
***
“Yaş otuz beş! Yolun yarısı eder.
Dante gibi ortasındayız ömrün.” Demiş şair. Ancak ne kendisi, ne de Dante 35 yaşında ömrün ortasında yer alamamışlar. Cahit Sıtkı 46, Dante ise 56 yaşında hayata veda etmişler.
Biz de, ömrü veren Allah olduğu için, 35 yaşımızın, hayatımızın hangi ânına tekabül ettiğini bilmiyoruz. Bilsek herhalde vedaya şu kadar kaldının buhranını yaşardık. Oysaki ölüm her an gelebilirin fevkinde olmanın ve teslimiyetin kuvvetinin pençesiyle hamd ile tesbih ederiz.
***
Çocuklara yaşını sorduğumuz zaman hep yaşlarını olduğundan fazla telaffuz etmek isterler. Orta yaşta olanlarda ise bunun tersi söz konusudur.
Zaman, herkes için aynı eşit aralıklardan oluşmasına rağmen kimisi için uçup geçen bir kelebeğin ömrüne, kimisi için de özlemle sıladan dönecek olan annenin gelmesine ramak kalmanın heyecanı içinde geçen andır.
Bu ânın kıymetine dair,
Asr Suresinde: “Asra (sürekli zamana) yemin olsun ki, muhakkak insan kesin bir ziyan içindedir.” Buyuran yüce Rabbimiz, “zaman” üzerine yemin ediyor ki, bu da zamanın kıymetinin paha biçilmez olduğunun bir nişanesidir.
Kâinatın Efendisi ise: “İnsanoğlunun en çok aldandığı iki şey vardır. Bunlar: sıhhat ve boş vakittir.” Buyurarak hayatımızın en önemli iki bileşeninin değerine dikkat çekmektedir.
Yine Âli Şân Efendimiz: “…Meşguliyet gelmeden, boş vaktin kıymetini biliniz.” Emriyle dünya hayatına erdemli bir muştu vermektedir.
Yaş otuz beş olsa da, yüz beş olsa da bu erdeme haiz olmak, en büyük dileğimiz.
Selam ve muhabbetle.