]
Bir şakadan ibaretmiş gibi midir yaşamak yoksa bu sadece benim yanılgım mı? Dramatik bir yazının ortasında olası sinir krizini göze alma havasında değilim, yanılmayı daha kolay kabullenip yaşarım. Nedense söylenecek, yazılacak herşey söylenip yazılmış ve ben üzgün değil, gıcığım buna. Oysa sadece bana ait kelimeler olsun acayip çok isterdim.
Oldukça gecikerek katılmışım bu evrensel şakaya. Olsun, ben bu gerçekle de başa çıkabilirim, diğerleri ile olduğu gibi. Ne havalı olurdu ama bir kitabım olsa!.. Bilemiyorum,
tatmadım bu duyguyu; çocuğu gibi midir insanın, evdeki evcil hayvanı mı, rahat koltuğu, antika masası gibi midir?.. Kocaman harflerle söylenip anlatılan bir nesne mi, toplumdaki etiketi mi?.. Veya sayfa sayfa dökülmüş bir ruhun parçaları, bir yüreğin fısıltısı, bir sihir mi?.. Bilemedim nasıl bir şey.
Benim şakam ise kalemimi kırıp sayfaları rüzgara bırakmak. Esin perim beni nedense yanlış zamanlarda ziyarete gelir. Ve yanlış yerlerde. İçimde kurulan bir köprünün üstünden geçerken aşağıdaki uçuruma düşen kelimelerimi kurtarmak için ben orada yokken geliyor. Kupkuru, cehennem çölünde leş kargalarına yem oluyor ruhumun sayfaları. Bana kalan, şakaya devam etmek, yaşamaya. Ama o boşluk var ya, cümlelerden geriye kalan, sebebim olacak, bir gün...
Aklımın ortasına sıkı bir yumruk yemek isterdim. Elimden tutup götürmesin diye beni. Yüreğimin kanatlarını kırpmasın, ayağıma ip bağlamasın diye.
eylül
