Hiç aðlar mý acaba Taksimde sakýz satan çocuk. Ya da gözlerinden yaþ gelip, kendini yalnýz hisseder mi hiç bilmem kaç yaþýndaki ihtiyar, Ahmet amca? Ýsyan eder mi ölüp onu bu dünyada yalnýz býrakan arkadaþlarýnýn yokluðuna.
Kadýn ve yaralý kalbi yavaþ yavaþ, ve tadýný çýkarak yürüyordu Ýstiklal caddesini. Yanýndaki adamýn türlü düþünceler geçiyordu kafasýndan. Adam deli gibi aþýktý kadýna. Kadýnsa; mutlu gibi görünmeye çalýþýyordu adamýn yanýnda... Ve fakat mutsuzluðunu bir yerden sonra belli ediyordu...

Kadýnýn biri akordiyon çalýyordu içindeki acýlarý dýþarý vururcasýna. Sevgiye aç olan bir hayat kadýný, kaldýrýmýn kenarýnda müþteri bekliyordu. Fakat kiminle yatsa, yatakta seviþmiyor sanki aðlýyordu bu sevgisizlik selinin içinde. Ve mendil satan çocuk, etraftakileri anlamak istercesine insanlara bakýyordu. Birden gözleri daldý mahallenin delisinin. Deli deðildi aslýnda. Sadece etraftakiler öyle isimlendirmiþlerdi.

Derken kendime sýðýnacak bir yer aracasýna gittim o her zaman el ele gittiðimiz sahile. Her zaman oturduðumuz yere oturdum yine. Ama bu sefer yalnýzdým. Aradan yýllar geçmiþti sensiz oluþumda. Seni unutamamýþtým! Kendi kendime kavgalar edip, sonra kendimle küs-barýþ olma konusunda karasýz kaldým defalarca. Belki de daha yalýn bir þekilde; "Yalnýz" kaldým diyebilirim. Ýçimde düðümlenen, gözlerimden çýkacak yer arayan, ancak her nedense çýkamayan acýlar besledim yýllarca sevgimin yanýnda. Belki de sensizliðe alýþmaktý yaþadýðým korku. Öyle ya; beni yalnýzlýktan kurtaran kiþi, hayal prensesimdin. Belki de gerçekten bir hayal ürünüydün. Hiç yaþamamýþtýk öyle bir sevgiyi(?).. Kadehlerde arayýp, göz yaþlarýmda bulmuþtum ben seni. Gözlerindeki nem kurudu mu bilmem; ama ben hala uzatmalarý oynuyorum! Gelmeyeceðinin bilinci içinde, kendime her gün birbirinden saçma, birbirinden anlamsýz türlü türlü yalanlar söylüyordum. Ýstediðim þey senin hiç gitmemendi aslýnda!

Baþka dünyalarda buluþuruz sanýyorduk. Aradan geçen zamanýn verdiði tek þey acýydý galiba. Bir de karamsar duygular. Hani bir çölün ortasýndaki mezarlýk gibi. Ya da birbirini aldatan iki insanýn, gerçekten büyük bir meziyet yapmýþ olmalarýnýn verdiði iç huzur(?). Biz hiç aldatmadýk birbirimizi, hiç üzmedik. Peki neydi bizi asýl ayýran? Þiir yazmama engel olan? Þu anda, þu saatte ne yapýyorsun acaba? Hani o çok sevdiðimiz, çok eðlendiðimiz sahilde þimdi göz yaþlarýmdan adýný yazýyorum hayattan bezmiþ kumlara. Ve her fýrsatta yineliyorum; hala seni seviyorum...!

Kadýn ve yaralý kalbi bir sigara yakmýþlardý, sanki bütün hüzünleri sigaranýn dumanýnda uçup gidecekmiþ gibi.