Jul,02/07



Sevgili "Ýçimdeki çocuk", bir þiirime yorum yapmýþ... Çok saðolsun... Demiþ ki "size de siz olmak yakýþýyor zaten..." .

Özeline de yazabilirdim, yorumun altýna da... Ama, ille de burada yazayým istedim, bir þeyler...

Aslýnda herkese tek yakýþan kendisi olmaktýr... Her zaman!...

Kendisinin ne olduðunu bilmek, emektir, ki, epey de bir yol gerektirir.

Kendin olabilmek, toplumsal çatýþmalarla savaþýný kazanmýþ olmayý gerektirir...

Eðiten anne ve babaný... Aile standartlarýný aþýp, "ben buyum, herþeye raðmen!" diyebilmeyi gerektirir...

Saygý ve sevgi ayrý tutularak elbet... Sevgi ve saygýyý ne bir silah olarak... Ne de araç olarak görmek... Kendini bilmek yolunda yer alýrsa eðer, o yollar gidilip gelinir, ama, maalesef bir yere gelinmez, ne mümkün!...

Hepimiz önemseriz, hoþ olmayý... Hoþ, bu yaþ ilerledikçe bir miktar azalsa bile... Þurada þöyle davranýrsam, daha hoþ dururum diye, ayna karþýsýnda çalýþmalarýmýz da olmuþtur, mutlak! Olmadý diyenle özel konuþmak isterim...
Þöyle süzersem gözümü... Dudaðýmý böyle kývýrýrsam... Bir de, dekolte giyildi mi, aman, adam asla dayanamaz...

Bunlarý düþünürken, ne gözdeki fer... Ne dudaðýn doðal kývrýmý... Beyindeki o kaygýlar var ya... Hepsi düþer bir-bir, masaya... Masada kalsa iyi... Sahte gülüþler... Bakýþlar... Sahte büzülen dudak... Sanýr mýsýnýz ki, karþýdan hoþ algýlanacak?

Kendi doðallýðýdýr insana en yakýþan... Ne dekoltesi göðüsün... Ne de, dikkat çekmek için kapanmalar...

Kabul etmek gerek, insanýn doðasýnda bir çekicilik var... Samimiyet, ki, ne dekoltelere, ne dudak büzüp, göz süzdürmelere bedel...

Çok güzel bir kadýnla arkadaþ olduðumda, hayran kalýrým... Olamaz böylesi bir güzellik diye.. Sonra sonra... Alýþtýkça o muhteþem güzelliðe, yavaþ-yavaþ estetik hatalarýný görmeye baþlarým... "Aaaaa" derim, "çenesinde yara izi varmýþ...".

Çok çirkin standardýna konulacak bir arkadaþla ilk tanýþýklýkta, göz-göze gelmek bile, utandýrýr beni...

O anda kendi hoþluðumdan utanýrým... Korkarým, elimde olmadan, hafif de olsa, bir acýma düþer mi gözlerime diye...

Sonra... Sonra, alýþtýkça çirkinliðine... Gözlerinin aslýnda ne güzel baktýðýný görürüm... Saçlarýnýn aslýnda ne parlak... Gülüþündeki çocuksuluðu farkederim!...

Elde deðil, insanýz! Birinde hata aramaya baþlar... Birinde güzellik buluruz...

Sonuç olarak... Hoþ olan kendimizizdir... Birileri sevmez seni, sevsin diye çýrpýndýkça sen...

Sevmesin diye kaçman da nafiledir...

Ama... Bir þey var ki aslolan, biz kendimizi sevmeliyiz!... Gerisi akýþtýr...

Herkese tek yakýþan, kendisi gibi olmaktýr...

Gerçek haz, kendini bulmaktadýr!...

Gerisi zaten, olmasý gerektiði gibi gelir...