Eskiden uykuyu gecenin dolambaçlý yollarýnda kaybedince yatakta boþ yere dönüp durmaktansa oltayý alýp limana balýða giderdim. Þimdi internette gazete sayfalarýný dolaþýyorum. Uyku bazen her þeyden daha inatçý çýkar, bir türlü gelip bedenimizi teslim almayý istemez. Ýþte bir kaç gün önce öyle sabahlarýn birinde sessizce çýkýp gittim evden. Uyuyanlarýn kan uykularý bozulmasýn. Limana gitsem bütün bahçeler kapalý. Bahçeleri býrak daha çorbacýlar bile açmamýþlar üstelik. Ne yapsam ne yapsam diye düþünüp dururken vurdum kendimi ada burnuna. Sis düdüðünün üzerinden denizin uçsuz bucaksýz açýklýðýnda güneþin doðuþunu izlemeyi seçtim. Günün ilk ýþýklarýnda biraz göz gözü seçer olduðunda martýlar uçuþmaya baþladý. Bu hayvanlar son yýllarda bir acayip oldular zaten. Gece bile kentin üstünde uçup duruyorlar. Oysa yarasa ve baykuþ hariç diðer kuþlar gece göremez diye öðretmiþlerdi bize. Demek ki yanlýþmýþ...
Romantizmin fotoðrafýnda bir erkeðin tek baþýna güneþin doðuþunu izlediðini göremezsiniz. Mutlaka bir de kadýn olmalý. Hatta azýcýk birbirine sokulmalýlar. Ayaktaysanýz illa kadýnýn eteklerinde, erkeðin paltosunun kenarlarýnda oynaþan hafif bir rüzgâr da olmalý. Oysa ben bir baþýmayým ve ayaðýmda þort var. Mevsim yaz, baþka ne giyilebilir ki zaten? Romantizmden kurtulup kendi baþýna buyruk bir gün doðumu da inanýn çok þey anlatýyor. Tan yeri aðamaya baþlarken deniz üzerindeki cilalý kapkara kýpýrtýlar hýzla renk deðiþtirmeye baþladýlar. Önce gri oldular sonra birkaç dakika içinde laciverde dönüþüverdiler. Güneþin doðacaðý yer kendini göstermeye baþladý. Denizin üzerinde bir bölge usul usul pembeleþmeye baþladý. Deniz sanki kocaman bir günü doðuracaktý. Ben geldiðimde çalýlarýn tepe yapraklarýnda oynaþan hafif bir rüzgâr vardý. Ansýzýn býçak gibi kesildi. Her yer, her þey sus pus oldu. Sadece kayalýðýn aþaðýsýndaki sýk çalýlýklarda bir bülbül ötüyordu. Denizin yüzü renkten renge koþarken bir süre pembede takýlýp kaldý. Bülbülün sesi, denizin pembesi buluþup bir mucizeye can verdiler. Güneþ küçük bir aralýktan denizin üzerine sýzmaya baþladý. Bunu daha önce de görmüþtüm. Karanlýk bir odaya tahta kapýnýn aralýklarýndan sýzar gibiydi. Güneþin denizin üzerine dökülen ilk huzmeleri denizin üzerindeki pembeliði önce turuncuya daha sonra kýrmýzýya çevirmeye baþladý. Bu güneþin doðuþunun resmi deðildi. Sanki denizin karný kanýyordu. Önce deniz kýzardý, sonra sahildeki kayalar, çalýlar ve otlar, ardýndan deniz feneri… Benim yüzüm, ellerim, ayaklarým hatta saçlarým bile kýzardý. Ben, deniz, aðaçlar, martýlar, açýktan geçen gemi ve fener bir bütün olduk. Güneþin doðuþuna, kýrmýzýdan bir çaðlayana karýþýp gittik.
Güneþ kýrmýzý havlusunda kurulana kurulana, santim santim çýktý denizin koyu maviliðinden. Can evini býrakýp yükselmeye baþladý. Gökyüzünü grisini kýrmýzýdan sonra sarýya boyadý. Yýldýzlarý kucakladý, toplayýp bohçasýna attý. Sonra maviler saçtý bir de beyaz bulutlar sabahýn üstüne. Bir ben gördüm, bir deniz feneri, bir de Gazi Kayasý açýklarýndan geçen Rus bir gemici. Yarým saat içinde on binlerce sihir geçip gitti. Belleðimde binlerce resim, içimde çocuksu bir heyecan kaldý geriye. Bunu en kýsa zamanda yeniden yapmalýyým dedim. En kýsa zamanda, hatta yarýn sabah yine bu saatlerde burada olmalýyým.
“Sen sabahlara benzersin sevgilim,” diye bir cümle okumuþtum zamanýn birinde. Bu kesinlikle yalan ve çok abartýlý. Hiçbir kadýn küçücük zaman dilimlerinin denize, denizin buluta, bulutun martýya, aðaçlara, bülbülün sesine karýþtýðý bu büyülü ve kýsa zaman dilimi kadar güzel olamaz. Bu cümle hemen düzeltilmeli. Sen güneþin ilk ýþýklarýnda yýkanan Karantina Koyu’na benziyorsun, sevgilim denilebilir örneðin… Denizin üzerinden sabahýn ilk ýþýklarýnda geçen geminin çizdiði resimlere. Kýpýr kýpýr, deðiþken ve uçarý… Þunu söylemek istiyorum. Sabahýn tek bir görüntüsüne benzesin sevgili, sözümüz yok. Ama sabahýn bohçasýndaki bütün týlsýmlara, bütün güzelliklere benzetilmesin sakýn. Sabaha ayýp, kadýna yazýk, güneþe haksýzlýk olmasýn…
Seyfullah
Aðustos 2010
Gaziantep