Yağmur rengi göz kapaklarımın ardına saklandım
Yürürken, mavi yıldızlarla süslenmiş bir akşamda
Adına aşk denen şeffaf labirendimi...
Yorulmuş bir ihtimal
Hâlâ ve ısrarla meşgûl ediyordu
Her gün yalnızlıklar doğurmaya alışmış
Ve artık bayatlamış kalbimi...
Sarışın bir gecenin çığlığını duyunca
Dudaklarımın kıpırdaması teselli eder gibiydi, kendimi...
Titretti kirpiklerimi, vahşi bir ırmağın kükremesi
Mavi bir şiir akıyordu sokaklara...
Her adımda bir hecenin istilası
Korkutuyordu, sessizliğe müptelâ kaldırımları...
Kaf dağının zebanisi dalınca uykuya
Vuslat sızdıran bir rüyayı
Buzdan ipliklerle seyrek seyrek dokuyan örümcekler
Söyleyin: -- Rüzgârınız tükendi mi ?..
Ne de çabuk unutmuşum
Karanlıklar boyunca beynimde çınlayan siren sesini...
Uykuyu gözlerimden gizler gibi
Sık sık gözyaşları eskittiğimi...
Her ânı, her âna binlerce ağıt sığdırarak
Kıyamet gibi yaşadığımı...
Ne de çabuk unutmuşum
Aklımı alıp götüren yedi dağın prensesini...
Kirli bir maziyi temizler gibi...
Kırık dökük bir ayrılık
Tüm ihtişâmıyla kızıla boyatırsa düşlerimi
Dudaklarım zincire vurur son kez gülüşlerimi...
Yeryüzü gecenin ve düşlerin sentezine kapıldığı ân
Kıvılcımlarla dolu bir yelpaze açılır
Bir kanadında sevmek fiilini doğuran
Bir Âdem
Bir hayal kuruyor mâdem
Mukavvadan
Sevda işlemeli bir âyine istemeli Havva’dan...
Ne de olsa çift kişilik bir rüya...
Diğer kanatlara âşıklar saçılır
Ferhat’lar, Şirin’ler, Leylâ’lar, Mecnunlar...
Ve bütün iyi saatte olsunlar
Hep birlikte
Ağlayarak sonsuz bir maviliğe yürümekte...
Ne de olsa her damla bir defa düşer suya...
Dilimde uzak dakikalarda yazılmış geceyarısı mısraları
Elimde Çintamani...
Yerli düşüncelerimle bir içsavaş vukû bulurken yüreğimde
Ben göremezken yeşil türkülerin içinde kaybolan gölgemi..
Birden, yokluğun bir deprem yaratır
Bu bîçâre beyinde
Dokuz nokta dokuz düzeyinde...
--Sevgilim, hani ?..
Camlarda son kez çektiğim âah’ın buğusu
Parmak uçlarımda son kez yazdığım şiirin izleri
Gözlerimden göçen ve seni benden çalan hünerbaz gemi,
Şimdi fethediyor sana âşık denizleri...