Kardanadam

Seni gördüğümde utanıyorum kendimden
Beni haketmeyecek kadar güzelsin
Sesini duyduğumda sağırlaşıyor kulaklarım
Sen işitilemeyecek kadar gerçeksin
Gözlerini gördüğümde doluyor gözlerim
Bakılamayacak kadar parlak gözlerin
Elimi tuttuğunda yanar kül olur elim
Buz kadar yakıcı ateş kadar kor ellerin
Ama yeter ki sen iste
Hem sağır hem kör olup gözyaşımı dondurup
Ateşten avucunda bir buz parçası olup
Avuç avuç eririm ellerinde
Varoluşun yorgunluğundan
Baharı bekleyen kardanadam gibi