koskoca istanbul bir ben gibi..
hayata dair kırıkları maviye bırakıyorum,
yüzümün asıklarını sadece vedalara.
kırıp kırıp dökülen toz parça yüreğimi.
şimdi ellerimle topluyorum yerlerden.
içimdeki sesi dinler gibi yapıyorum,
öpüyorum sonra onu ama..
degişmiyor gözlerimin yalnızlığı..
değişmiyor istanbul.!
