Lal Cennetin Sunumu (Bölüm 4)

Saçmalama seansının dördüncüsü, bu sıra dışı, eylemsiz bir fiyaskodan başkası değil. Zimmetlenmemiş yaşamların sahiplenicisi olarak yanıp tutuşmak, psikolojik buhranlarla boğuşamayan, ruhsal çöplükten farksız fertlerin istikbalini onarmak için mi tanımlanmalı yoksa çıkmayacak çamurunu etrafına saçma ihtirası olarak mı? Bence bunun önem listesindeki yeri çok yukarılarda değildir. Zamanında aktüalite kazanmış durumun yarattığı direnişin perde arkasında, bir yanda karakterini yaratıldığı çevrenin dışında arama sevdalısı nezaketten yoksun, içini kaplayan kinin manipüle ettiği maceraperest, diğer yanda hayatın değerlerinin farkına vardırılmış, toplumsal öğelerin hükümlerinin altındaki sebepleri bulmaya zorlanmış, tek çözümün yok sayımlarla kurulacak yeni düzenin devamı için hazmedilemeyen devrik umutların matemini silmek olduğuna inanan, kusuru olarak var oluşu vurgulanan, zayıflatılmış bir bünye var. Velhasıl matemi sildirenin bahşettiği olmadık üsluptur.
Sevecen yaklaşımlarındaki empati dozajlarının belli belirsiz değişmesi, sonucun çabukluğunu tasdik edercesine tekrar başa dönüşü de işaret etmektedir. Tek olmayışın verdiği hissiyatın pişmanlık değil de doğru yolun üzerindesin izlenimi vermesi tümden kopan farklı ironiler kervanına yenisinin katılmasını sağlıyor. Bunca kuramsal yaşanılanın ve yaşatılanın ardından bir tarafın kurtulmuşluğun coşkusunu diğer tarafın ise kamaşan egonun dinginliğini yaşaması gerek.
…
Yürümeyen kervanın içerisindeki esaretin çarpıcı ıslaklığı, o kervanın parçası olmak için çürütülen dünyalar.