Mutluluğunun, keyfinin, sevincinin en güzel anını yaşarken elinden şekeri alınan küçük bir çocuk gibiydi o an. Hayal kırıklığı, şaşkınlık, kırgınlık, üzüntü... Kendinin bile bilmediği duygularla küçücük kalbinin acıması gibi... Küçücük bedeninden kat be kat büyük adamların canını yakmasını anlamıyor gibi, dudakları girip çıkarken küçücük yüzünden o güzelim gözlerinden incecik gözyaşları süzülüyordu sanki. Öyle düşündü, öyle sandı...
Çünkü insanlar canını öyle acıtmıştı, kendini küçücük bir çocuk onlarıysa acımasız amcalar sanmasını düşündürecek kadar kanatmışlardı onu...
Kapıları suratına çarpılan zavallı insanların incinmişliğini taşıyordu içinde, ağır ağır uzaklaşırken oradan karşısına geçip onu aşşağılayarak adamlık taslayanlara duyduğu öfkeyi ama susması gerektiğinin verdiği adi sabırsızlığı hissediyordu damarlarında...
Merhamet dolu ruhuna, iyilikle kuşattığı dünyasına verilen hasarı kabullenemiyordu o yüzden. Sersemce inanmıştı o çünkü, bu kadar kahpe olabileceğini bilmiyordu inanışların, güvenmenin, hayallerin. Küfürlerin bile anlamlanmaya tenezzül etmediği adiliklere karşı durmaya gücü yoktu bu yüzden.
Gücü sessizliğindendi, gün gelip de konuşacağı çok şey olacağından...
Biraz daha dayan dedi kendine bu yüzden, dayan ve bekle...
Elinden şekerinin alınmadığı, kapıların yüzüne çarpılmadığı, adamdan adamların olduğu, namuslu inanmaların ve güvenmelerin yaşandığı, avazı n çıktığı kadar bağırdığın ve sayfalarca,satırlarca,haykırırcasına yazdığın cümlelerinin olduğu bir dünya olacak...
O gün sen gerçeğini yaşadığında, sahte dünyasında pisliğinde boğulanlara söyleyecek çok şeyin olacak...
