Tenha

son yudumuna sis çöken rakının
tanrı’yı ağlattığı kadar
açık ve net bir kimsesizliği
örterken yüzüne zaman
sağanak bir hüzün
keyifsiz yağmurlardan geçer mecburen
takkesi düşmüş bir keloğlan
çırılçıplak kalır tenhasında sensizliğin