anlattılar..
seni nasıl boyadıklarını…sana..
kendilerini senle nasıl bulduklarını (ve aslında bunu tam tersine inandılar hep)
hayatlarını..yaşanmışlıkla dolu anlamlarını..
[hikayeler kurdular sana] : ki tek sakladıkların onlardı bitmez şeffaflığında.
derin uçurumlarında sabahladılar var-olduğuna inanmanın sahte
huzuruyla.
…
ve işte şimdi..
son.
kendiniz yarattınız ben sandığınız gerçekliği
-ki gerçeklik gerçekdışılığın birincil işareti-
…
ve şimdi işte..
“merhaba” de ilk gördüğün ‘renk-siz-lik’e..
ki yokluğun bir iz bıraksın hikayede..
su gibi akıp git sonra gece(d)ye.
…
sen.
yok-sun.
kaçtın ve saklandın.”
…
sustu bir anda.
anlık bir yanılgıda..
anlattıklarına iz-ler beğendi karanlıkta..
bir iki adım daha yaklaştı geceye sonra – kayboldu bir iki adım daha fazla ya da-
“merhaba” diyeceği yaşanmışlığı aradı
tanıdığı(!) hayatların arasında..
ve bağırdı yeniden aynı zamansızlıkla..
…
“merhaba hayat..ben bulut..kuzey denizlerinden buharlaşıp geldim bu
kuraklığa..ve sonra kayıp-oldum yollar boyunca..gülümse hadi..
yalnızca bir kere..
iz bırakır gibi sonsuzluğa..
küçük bir (.) nokta.”
…
…
ki yok olmak ..ki en anlamlı var-olma-nın bile yaratıcısı..
ve o ki sadece var-olamayanlar-a ait silik –renksiz(?)- bir entari..gizli..
-aynaya karşı giyindiği-
…
…
“yok-um ben.
hissedebiliyor musun..?!”
…
