gürsel çolakoğlu
Beddua Edemem...
Hala hasret bırakıyorsun sensiz gecelerime / acı veriyorsun yani, alışamadım sensizliğe
Bir Çınar Altında Mesela...
Zorla gönderilmiş olsa bile senden uzağa / Çilem demiş, çekmiş taş zindanlarda
Poyraz Limanında Bir Kadın...
Kafam, poyraz havasında dalmışım / Yürüyorum deli deli limanda /
Issızlıkta...
Şükredenler; iyi ki onun hissettiği sessizliği hissetmiyorum demişlerdir herhalde. Gıpta edenler; ne kadar rahat, hesap verme derdi yok, diye mırıldanmışlardır.
Gürsel ÇOLAKOĞLU
Tanıtım
gurselc@hotmail.com
Geçmiş
ÖZHİKAYEM..
Zaman zaman düşünürüm Temmuz ayında doğmanın nedeni midir acaba bu deniz tutkum? Hem de 1 Temmuz… Denizcilik günü yani... İşin ilginci babam da 1 Temmuz doğumlu. Tesadüf olduğunu düşünüyorum bunun. Yoksa bayağı bir hesap yapma zorunda kalmışlardır. Eğer bizimkiler, bu doğum günüm tesadüf değil de babamın doğum gününe rastlatacakları kadar bu işi ayarlayabilmişlerse, küçük bir sitemim var bizimkilere, 29 Ekimi tercih ederdim doğmak için...
Trabzon doğum yerim; ama diğerini bilmiyoruz, yani sonucu... Hani severiz memleketimizi ama doğduğumuz bu güzel memlekette ebedi istirahat zorunluluğumuz yok biliriz. Henüz rüzgara kapılmadık şimdilik hala aynı yerdeyiz ama hayat işte zaman içinde akışa devam ediyor.
Çocukluğunu anlatmaya bayılır insanoğlu, çünkü en temiz en saf duyguların ve sevginin hissedildiği bir dönem ya.. Ee, bizde de öyle ama anlatamam çoğu zaman çocukluğumdaki mutluluğu bakarsınız dinleyenlerden biri iç çeker derinden "keşke bizim de öyle olsaydı" diye. İşte öyle bir "keşke benim ilkokulda olsaydı bugün ve üç çocuğuma gösterebilseydim" ama yok Kurtuluş İlkokulu, yıkıldı. Yol geçti üzerinden. Çok şükür Cumhuriyet Ortaokulu duruyor. Ama ilkokul herkes için en çok hatırlanan değil mi?
Affan Kitapcıoğlu Lisesi de duruyor orda gençlik anılarımız var. Anılar Kayseri DMM akademisindeyken de vardı. Orası da yok artık.
Öğrencilik devam etti daha sonra KTÜ Orman Fakültesinde Orman Endüstri Mühendisliği Bölümünde, ama buradaki anılar daha taze kaldı. Hala aynı yerdeyiz, aynı sınıflar aynı koridorlardayız. Gençlere baktıkça bende buradayım, işte bak şu aynı Fahri gibi, bu Ahmet gibi, Bu Hülya’ya , Süleyman’a, Eyüp’e, Mehmet’e, Mustafa’ya, Hüseyin’e benziyor diyorum. Sanıyorum o yüzden öğrencilerimi öğrenciden çok arkadaşım olarak görüyorum. Her yıl o kadar mezundan sonra, yıllar geçiyor yine de her ne kadar onlarla yaşlanmıyoruz sanıyoruz ya, esasında mezunlar gelince geçmişten 10-25 yıl öncesinden, işte o zaman zamanın akmış olduğunu hissediyor insan. Geçmişten gelen o mezunlar "hiç değişmemişsiniz" derken o pembe yalanın mutlu etmediğini söyleyemem. İşte yalan dediğin böyle olmalı... Mutlu etmeli yani…
Diyorlar ki bazıları; "neden köşe yazısı yazıyorsun?", "boş ver sen mi kurtaracaksın ortalığı", "dertsiz başına dert işte", "sistem bu kardeşim" "en dürüst sen misin?", "üstelik para da almıyorsun", "bak! Düşmanların artacak"..
Cevap veriyorum tamamına; fedakarlık... Memleket meselesinde teferruatların yeri olabilir mi?
Sonra diyor ki bazıları da; "hoca, köşe yazısını anladık da şiir, öykü ne alaka ya?" "A, hem de lirik şiir", "E, buda güncel şiir", "toplumsal problemleri şiirle mi anlatacaksın yani, kim okur ki?","yakışıyor mu koca adama şiir"….
Buna da cevap veriyorum; Duygu seli işte…
Okuma… Git haberleri oku yada dinle; tecavüzler, cinayetler, cinnetler, işsizlikler, darp, gasp, ensest ilişkiler, intiharlar, iflaslar, adaletsizlikler ve bunlara rağmen ortalığı tozpembe göstermeye çalışanlar…
Takmışsan şiirlere kafayı, biraz da mide problemi yani… En çok sahtekar ve yalakalar rağbet görüyor diyemiyorsan ve onları alkışlayanları görüp miden bulanmıyorsa daha ne diyelim yani… Okuma kardeşim… Ben midemi ve kişiliğimi koruyorum yazılarımla şiirlerimle…
Konum
Trabzon
Benzer Yazarlar
.
Bağlantılar
KİTAP İZLERİ
Cumhuriyet'in İlk Sabahı
Şermin Yaşar
Cumhuriyet'in Şafağında Bir Çocuğun Adımları Tarihin büyük anlatılarını, savaşların ve kuruluşların destansı öykülerini kişisel ve dokunaklı kılmak edebiyatın en zorlu görevlerinden biridir. Şermin Yaşar, "Cumhuriyet'in
İncelemeyi Oku