Götüremeyeceğin iki şeyin kalacak bende; birisi senin hayalin, kaşların, gözlerin dudakların, ellerin yanakların, gülümseyişin.. Diğeri de sevdan. Bunları alamazsın benden. Bunların ağırlığını taşıyamazsın sen.. Ne sana, ne de arabana sığmaz...
Sen de benim nadidem, eşsiz, biricik gülümsün, bir tanem. Seni böyle uzaklardan seveceğim. Erişemeyeceğim uzaklıklardan uzanıp,öpmeye çalışacağım, düşsem bile... Şarkımızı mırıldanacağım uzaklardan.. Ben böyle yanmayı, yanarak uslanmayı seviyorum. Böylece
Hayali gönlümün en yüksek tepesinde dururdu her zaman. Giydiği giysilerde sevda rüzgarları uçuşur,
saçları rüzgar gülü gibi, rüzgarın yönünü gösterirdi.
Kokusu sevda kokusudur.
Onun kokusu sana ulaşıp,
içine çektikçe sarhoş olacaksın.
O sevgi kokusu sana güç verecek,
büyüsü seni kendine çekecek..
Bu yüzdendir ki,
Ege sahillerinde yaban gülleri her dolunayda açar,
ormanlardan çigan müziği sesleri gelir.
Egenin sularında her günbatımındaysa,
bir çirkin çingene kızının hayali belirir, ve bu hayal bulutlara vururdu...
Umudu Gelecek Yıllara Uğurladım... / . / Başka mevsimlerde açan
Karışmayın Çingene Sevdama... / Neden mi korkarım / sevdamı söylemekten?
Bulutlu bir mehtapta, görünmeyen bir Ay'ken, / Yabanlarda gül değil, taptaze bir goncayken,
Griler, hatta karalar çoğunlukta etrafımda...
Vazgeçtim pembe menekşe gözlerden.....
Bu kez yaşam yitmemiş umutlarımla
bir kovalamaca oyunu oldu bulmak için maviyi.....
Kör, topal biri nasıl görecek, nasıl yakalayacak asıl maviyi, değil mi? ? ? ?
Beklenmeyen Sevda Yağmuru / Yıkıntılar içerisinde tozlarımı / silkelemeye çalışırken
Öylesi Bir Ses Yeterdi Gelmeme Sana... / Bir sözün yeterdi /
Ama bil ki; her yaptığınla ben daha da güçleneceğim,
ve benim yerine
sen bir gün kendin, kendini yok edeceksin....
Mavi bir yasamı düşleyen,
sevgiyi bildiğini düşünen..
"dostluklar, arkadasliklar yitmesin" diyen biriyim ....
1956 Saraykoy (Denizli) dogumluyum.
Ilkokulu, ortaokulu ayni yerde okudum.
Sonrasi devletin parasiz yatili okul sinavlarini kazaninca
iki yilim Denizli Kiz Ogretmen Lisesi, bir yilim Ankara Yuksek Ogretmen Okulu Hazirlik Lisesi'nde gecti.
Yatili okul gunlerimin, kisilik gelisimime katkisi oldukca fazladir.
Orada, farkinda olmadigim cogu degerleri,
yasamda kendime yetmek zorunda oldugumu anladim.
Insanin gercek arkadaslarinin, dostlarinin, ogretmenlerinin ailesi
kadar yakin olabilecegini gordum. Gecen uc yilimda tum hayallerim, aldigim egitimin katkisiyla yurdumun isIksiz
koylerini aydinlatmak, herkesin unuttugu ogrencilere bilgi dagitmak uzerine yapilandi. Ancak ogretmenlerimin, babamin israriyla girdigim universite sinavini asinca, anlayamadan E.U.Eczacilik Fakultesi'nde buldum kendimi.
Bu bir rastlanti mi, yazgi mi hala bilemem.
Bildigim; bana sorulmadan ailem tarafindan alinmis bir karar oldugu, bu kararin da yasamimin yonunu cizdigi.
Unutmam gunlerce “ogretmen olacagim” diyerek agladigimi. Aglamanin, uzulmenin care olmadigini anlayinca,
sarildim derslerime. Ancak icimdeki ogretmenlik atesi hic sonmedi.
Eczacilik Fakultesi 3.ve 4. sinifta geceleri Sosyal Bilimler Fakultesine de devam edip ogretmenlik sertifikasi aldim.
1977 yilinda okulum bitince, babamin eczane acma teklifine
yanasmadim. Eczane eczaciligi en uzak hayalimdi o gunler.
Acik olan herhangi bir ogretmen kadrosunda calismak uzere Saraykoy Lisesi'ne basvurdum. Basvurum kabul gordu.
Sozlesmeli olarak icimde aski tukenmeyen ogretmenlige basladim.
Ancak bu guzel askim, 2 ay sonra Soma SSK Hastanesi'ne eczaci
olarak atamamin yapilmasiyla son buldu.
Cok yabanci oldugum bu karaelmas diyari ilceye,
istemeye istemeye, en fazla 1 yil kalmak uzere geldim.
Ancak bu bir yilim hic gelmedi.
Sevgili esimi taniyip, sevdim evlendim.
Tek vazgecilmezlerim, iki oglum “Umut Mustafa” ve
“Ismail Ugur” 'um 6 sene arayla, ayni gun dunyaya geldiler.
8 Yil devlet memurlugunun ardindan, yeni umutlarimla
“Yeni Umut Eczanesi” 'ni actim.
Yillari eskittikce eczane eczaciligi bana yetmedi.
Kendime baska bir ugras aramaya basladim.
O sene büyük olgum Anadolu Lisesi Sinavlarina hazirlanmaktaydi. Olgumun dershane-okul arasindaki kosmalarindan ben yoruldum. Cok sorguladim “nedendi bu kosusturma?”
Sadece birkaç saat sürecek o korkulu “Universite Sinavi” !
Neydi benim zamanimdaki sinavla simdikinin farki?
Anlamak icin Universite Sinavina girdim.
Aldigim puan kucumsenecek gibi de degildi.
Bosa gitmesin diye bos bir dusunce ile A.U.Iktisat Fakultesine kayit yaptirdim. 6 sene sonra alaninda hicbir faaliyet yapamadigim bu okulu bitirdim.
Gerek ogrenciligim, gerekse calisma yasamim boyunca yasadiklarimi, duslediklerimi devamli yazar, oraya buraya koyarim. Eczacilik mesleginin olmazsa olmazi olan internet ortamiyla tanisinca; yazdiklarimi paylasima actim, degisIk sitelerde yayinlamaya basladim. Bir gun, bir yazimin altinda baskasinin imzasini gorunce, hem sasirdim, hem kizdim, hem de yazdiklarimin benim icin, ne kadar degerli, onemli olduklarini anladim.
O gunden sonra, hic dusunmedigim, kitap fikri beynimi kemirmeye basladi. Yalniz ikilemde kaliyordum. Ben yazar ya da sair degildim. Benim adimla bir kitaba imza atmam, edebiyata yillarca emek verenlere, meslek olarak secip, koca bir yasami adayanlara saygisizlik olmaz miydi? Ancak yazdiklarimi da adima tescil ettirmenin iki yolu vardi. Birincisi notere onaylatmak, ikincisi bir kitapta toplamak. Kitap icin Kultur Bakanligi'ndan alinacak ISBN numarasi adima tescillenmesi demekti yazdiklarimin.
2005 yilinda ani bir kararla; toparlayabildigim kadar yazimi, siirimi 2 kitapta topladim, Ataturkcu Dusunce Dernegi yararina satisa sundum.
*Asi Duygularim* siir -Agustos 2005
*Bir Cingene Efsanesi-Sen Soyleme*- duzyazi Agustos 2005 (Baskilari tukendi)
Kitaplarimi yaptiktan sonra "neden bu kadar acele ettim?" sorusunu defalarca sordum kendime. İstemeden bazi yerlerde yanlislarim olmustu. Uzgunum ki olan olmustu geri donussuz. Benim icin tecrubeydi. Denileni takmayan, inatci, yasami yasayarak ogrenenlerdendim. Bunun bedeli bana hep pahaliya mal oldu. Tek yarari, neyin dogru neyin yanlis oldugunu yasayarak cok iyi ogrendigimden, hatalarimin tekrari fazlaca olmamasi.
Can arkadasim Mine Kaya Omer'in sayesinde, 2 sene Karsiyaka Kultur Merkezi Siir Atolyesine devam ettim.
Bura Sn. Veysel Colak hocami tanidim.
Kendilerine katkilarindan dolayi cok tesekkur ediyorum.
Yazim konusunda bilmedigim ne cok seyin var oldugunu,
siirde ne kadar eksIk oldugumu ogrendim sayelerinde.
Eger islerimden zaman bulabilirsem,
yine derslerine devam etmekte kararliyim.
Tum dostluklara, tum guzelliklere merhaba diyorum, sevgilerimle...
Nesrin Göcmen İNANKUL
Manisa
Genel tarzim siirdir, düzyazilarim da vardir.
Yaşananlar, yaşanması gerekenler, yaşanacaklar, özlemler...
Sevgiyi, maviyi, yasami, durustlugu anlatan tum yazarlar olabilir :))))) Ama Ben, Ben'im.....
http://www.antoloji.com/siir/sair/sair.asp?sair=8918
