Uzun süre sonra tekrar içimden şiirler geçiyor,
Ne zaman konuşsam kusmaktan korktuğum şiirler…
Ama içimden hiçbirisini yazmak gelmiyor.
Lanet olsun ki biliyorum,
Ben o şiirleri defalarca duydum.
Duymaktan öte yaşadım seninle,
Çünkü dizelerimin ortak kafiyesi artık sen oldun.
Ne zaman kalemi elime alsam,
Başka bir konuda yazmaya çalışsam,
Laf dönüp dolaşıp yine seni buluyor.
Oysa ben de hayatın güzelliğini veyahut çirkinliğini,
Ölümün soğuk yüzünü ya da ölümden sonrasını,
Karnımın tok oluşunda mutlu olmayı öğrenmeyi,
Bir uğur böceğini avucuma alışımdan mutlu olmayı,
Ya da sararıp düşen yapraklarla hüzünle dolmayı,
Senden başka her şeyi yazmak istiyorum.
Ama hep güzelliğin hayatın güzelliğine ve diğerlerinin çirkinliğine,
Sensizliğin soğuk yüzü ölümünkine,
Senden sonrası ölümden sonrasına,
Sana açlığım karnımın tok oluşunun mutluluğuna,
Senin avuçlarımdan kayışın avuçlarımdaki uğur böceğine,
Sana dair tek bir şey her şeye baskın çıkıyor.
Keşke şiirlerime kafiye aramak,
Tüm dizelerimi seninle doldurmak yerine senin benzerini arasaydım,
Arayıp bulsaydım da senden kurtulsaydım.
Dizelerimden seni tek tek atsaydım.
Kalbimi yok pahasına o benzerine satsaydım.
Yok pahasına çünkü senin ve senin gibilere asla değmez,
Biliyorum ama kendime bir türlü itiraf edemiyorum.
Kalbim göğüs kafesimi tokatlayıp susturuyor içimden geçenleri,
İçimden geçenleri kendime bile söyleyemiyorum.
Ama tüm kalbimle istiyorum,
Ya seni ya da sensizliği...
Bu araftan kurtulmak istiyorum.
Ben de yapacak hiçbir şey bulamayınca sıkılmak,
Sıkıntıdan uyumak istiyorum.
Ama hangi işi bitirsem asıl mesaim başlıyor ve
Her boş anımda seni düşünüyorum.
Ben seni çok seviyorum ama
Artık acı çekmek istemiyorum.
O yüzden seni hiç tanımamışçasına unutmak istiyorum.

5 KASIM 2012 00:54