Telefonda gece yarýsý konuþmalarýmýzdan biriydi. "Bataklýk kokusu nedir, bilir misin?" dedi bana. "Bilirim" dedim. "Bataklýk kokusu aklýmdan gitmiyor" dedi. "Parçalanmýþ cesetler, kopmuþ bacak ve kollar görüyorum geceleri. Afrika gözümün önünden gitmiyor. Sence bir psikiyatra gitsem faydasý olur mu ?" dedi. "Olur" dedim."Bende oldu."

Geceleri gözlerimi uyku tutmadýðýnda onu arardým. Hiç neden bu saatte arýyorsun demezdi. Ama þüphelenirdi. Çocuklarý sorardý. "Herkes iyi" derdim.
Hiçbir zaman duygusal konuþmalara izin vermezdi. Vücudu artýk onu taþýyamayacak duruma gelmiþti. Sezdirmezdi. Bilirdim.

Bazen kahramanlara özenirdim ben. Yeldeðirmenlerine karþý yürüttüðüm mücadelede ne kadar çok insan tarafýndan terkedildiðimi yada ne kadar onurlu kaldýðýmý falan düþünürdüm.Bunu düþünmek bana yaþama azmi verirdi. Gerçekse çok farklýydý. Cehalete ve ahlaksýzlýða direnmek için gösterdiðim çabayla bir deðiþim meydana getirecek gücüm hiç olmadý. Sadece ahlaklý kaldýðýmý düþünmemi saðladý. Oysa beni çöküntüye sürükleyen eleþtirdiðim ahlaksýz ve aptal düzene benzediðimi görmemdi. Yani onuda beceremedim.

O bana kara derili insanlarýn hikayelerini anlattýkça baþýmýza gelebilecekleri düþünür kahrolurdum. Hayatta kalma içgüdüsünün var ettiði bu göze göz, diþe diþ savaþta insan hayatýnýn bir anlamý kalmaz çünkü. Yazýlan romanlarýn, hikayelerin, hissettiklerinizin bir önemi kalmaz. Sahi siz hala hissedebiliyor musunuz?

Haber bültenlerinde yada medyada duyamayacaðýnýz yüzlerce kahramandan birisiydi o. Kahramanlýða özendiðim zamanlarda aklýma gelirdi. Kendime gülerdim.