Yedi düvele karþý savaþan Mustafa Kemal tadýndayým… Her tarafým ise hep bir ihanet…

Güney doðu cepheme bakýyorum; vakti zamanýnda Yavuz Sultan Selim hesabý selam çaktýðým için; Irak, Ýran, Suriye kafasýndaki mini mini birler çalýþkan ikilere nispet; daha iyi olduðum için düþmanýz…

Kuzey doðu cepheme bakýyorum; kardeþim gibi gördüklerimin arasýna giren Ermeni nifak tohumlarý ne hikmetse asla ama asla yok olmuyor… Hatta ve hatta kiþisel arzularý için yapacaklarýný önlediðim için benim kötü görünmeme sebep oluyor…

Batý cepheme bakýyorum… Hala ama hala geçmiþ savaþlarýn peþinde olan, benden gözümün nuru Ýstanbul’umu alacaðýný sanan, kendi megali idealarýyla kendini kandýranlar var…

Güney cepheme bakýyorum… Asla elde edemeyeceðim hayallerimi görüyorum… Bir daha tekrar Kýbrýs’ý göremeyeceðimi kabullendiðim gerçeðim, týpký O’nun gibi Selanik’i tekrar göremesem de olur diyebilme cesaretim var…

Anadolu cepheme bakýyorum… Kah celali isyanlarý… Kah Vahdettin sempatizanlarý… Kah týrý výrý… Ben kimin ne olduðunu artýk çok iyi bilip, Ýstiklal Mahkemeleri tadýnda rest çektiðimde, gene ben suçlanýyorum…

Baktýðýnda… Haliyle üzülüyorum… Ne hikmetse düþman olarak görülen ben oluyorum… Kah gülüþüm, kah iki satýrým, kah aþkým, kah sizin sinsi hamlelerinizi ön görüp kesmem, kah þu, kah bu… Ne hikmetse hep batýyor… Hep ama.

Ne acý… Yanýmda ve kafamda olmak istemiyorsunuz… Aksine… Hatalarýnýzý görmemeyi tercih edip; ya benden daha iyi olduðunuzu var sanýyorsunuz, ya da hala bir þekilde beni kontrol edebileceðinizi…

Halbuki konu cidden ben miyim? Suriyeli’nin biri býçakladý gitti diyelim beni… Eee? Ýki tüh tüh vah vah… Sonra? Benden sonra deðiþecek? Hiçbir þey…

Niye? Çünkü siz hayatlarýnýzdaki firavunlara biat etmeyi olaðan ve normal sanýyorsunuz… Benim gibi iç sesiniz olan Musa’larý yok etmeyi de çoðunluk olaðan karþýladý diye olaðan sayýyorsunuz… Birader yanlýþ yoldasýnýz lan… Cidden bak… Deðil misiniz?