Duyduğunuz bu ses benim biçimlendirdiğim, sizin canlandırdığınız zihnimin sesi. Okumak bu yüzden mucizevidir. Müzikte kulaklarınız sanatçının sesini algılayıp, iç kulak sanatçının ses dalgalarıyla titreşirken, okurken gördüğünüz işaretler beyninizde sese dönüşür. Bir tür psikoz belirtisi gibi değilmi...

Duyduğunuz bu ses benim direncimin sesi. Hala düşünebildiğim ve hala anlamlı ve mantıklı(burası önemli) işaretler bütünü yaratabildiğimin kanıtı. Her yumrukla yıkılan, her kırıcı cümleyle incinen, her kederle solan, her umutsuzlukla tükenen varlığımın ayağa kalkışının, yeniden hayata sarılışının, yeniden gülümsemesinin, yeniden hiçliğe küfürler sallayışının sesi! Olasıdırki daha "insani" bir evren tasavvurunda herşey çok farklı olabilirdi. Ama elimizde yalnızca bir hayat ve bu evren var değilmi...

Duyduğunuz bu ses basit bir mühendisin sesi. Geçinmek ve mulu olmak gibi dertleri olan, konuşmaya çalıştığında binbir tereddütle kelimeler bulmaya çalışan, kafasında çıkacak bin türlü sorun için binbir türlü senaryo kuran, bulduğu hiçbir çözümü beğenmeyen, yinede bir baraj gibi zamanla yıkılacağını bile bile suyun önünde dimdik duran adamın sesi. Doğayla verdiğmiz savaşı ne zaman kazandıkki...

Duyduğunuz bu ses bir delinin sesi. Kimse varlığını sorgulamamalı doktor! Neden varım dememeli! Neden güçlüler haklı ve kelimeler bu kadar aciz yada neden tanrı bu kadar saklı ve biz öksüz kalıyoruz dememeli. Hepimiz bir çıkış yolu arıyoruz ve zamana direniyoruz. Çünkü zaman düzensizliği getirir ve bu çok hücreli organizmalar bütün halinde kalabimek için direnmeli. Öyle değilmi...

Duyduğunuz bu ses bir kez aşk şarabından tatmış bir divanenin sesi. Dilsiz ve kör birşeyler gevelerken ağzında, tedirginlikle gülümsüyor bilincin sınırlarında. Varolana öykünmeyi bırakalı uzun zaman oldu. Olduğum gibi görünmeyi arzularken kim olduğumu hala bilemiyorum.Ama ne söylediğimi iyi biliyorum. "Sana kırgınım tanrım. Kanatlarımı kırdığın için !"