Saat olmuş 3… Bombayı atalım gitsin… Baktığında ben yaşama karşı öyle şahsi düşünceler ya da keyfi arzularla ilerleyen biri değilim.

Kendimce ilahi dinlerin kitaplarını okumuş, anlamaya çalışmış, sorgulamış, az biraz Machiavelli, beraberinde Mustafa Kemal, biraz Charles Vane, derken Ivaylo ama içten içe Kürşad kafasını son biramı yudumlarken bulmak istemişimdir.

Haliyle… Hayata bakışım doğru insanların yollarını gözlemleyip, izledikleri yolların artılarını ve eksilerini satırlara döküp, hem kendime, hem de çevreme ışık tutmak iken; beni gölgelendirmek isteyenler olmuştur şüphesiz.

Yine de yok olamamıştır be ışığım… Vallaha bak… Tam sönecek gibi oluyorum… İlla bir şey oluyor… Bir kibrit daha yakılıyor, tekrar yanıyorum.

Yanıyorum ama… Konu asla Mevlana gibi show yapıp, yandıktan sonra ilgi beklemek olmadı ki… Zaten Allah bu dünyada gerçek iyilere hakikaten makamı, gücü ve parayı vermiyor… Buna eminim… Tabi ki vermek için imkan sunuyor ama beraberinde kah yozlaşman kah ise bedel ödemen isteniyor… Yozlaşmam ben, bildiğim gibi ilerlerim dersen de hemen hemen her şey elinden alınıyor… Sorma neden… Öyle uygun görüyor, görülüyor…

Kıyaslamak gibi olmasın ama… Peygamber olanlar bile vakti zamanında gücünü gösterdiğinde hemen itaat ediliyor, derken bir gün geliyor, birileri eleştiriyor, peygamber mütevazi oluyor; derken iki oluyor, peygamber ses çıkarmıyor; üç oluyor, dört oluyor derken mütevaziliği yetmeyip sonunda ”mucizesi” olamadığında sanki yaptıkları yalanmış gibi hemen dışlanıyor, yalnızlaşıyor ve beraberinde yok ediliyor.

Niye? Doymak bilmez maymun iştahlı eğitilmiş köpekler; (Yavuz Çetin’e selam olsun) vicdana ve erdeme biat etmez de ondan… Güç neredeyse onlar hep orada… Allah ise; sen de bunlar gibi oradaysan, ben orada yokum demekte… Sen; ben onlara benzemem dersen eğer, devamında sana nasıl inanayım deyip sınavını daha da zorlaştırmakta… Haydi buyurun… Yani… Şimdi… Bir şey derdim de… O da sanırım böyle bu işler derdi… (İşine gelirse)