öfke
bana yol ver
gideyim



parça parça toplayýp gittim
ýssýz bir sokak gibi
yürüdüm kendimi

acýnýn dili olsa söylerdi
yýlanýn tutup da içmesi zehrini
vakur ve bir o kadar olmaz deðil miydi

ah bu dudaklar bilirdi ya tadýný
þimdi bu uzanýp
bir yarayý acý acý öpmek gibiydi
baþýný alýp gitmiþ bir dað gibi susmak
þaþkýn bir ölüm deðil miydi

durmadým yorulmadým sustum seni
yanýtsýz bir soru gibi
boþluða saldým kendimi
acýyý kenetledim
sýktým diþimi



þimdi bu apansýz sýzý
yara daha sýcak üstelik

soðu be ey
soðu