Sana nasýl hitap edeceðimi bilmiyorum. Önce üstadým demek geldi içimden. Ama bu kelimeyle kendimi seninle ayný kefeye koyuyormuþum gibi olur diye vazgeçtim. Sana “caným efendim” desem bir mahsuru olur mu?

Caným Efendim,
Bugün yine aklýmdan geçtin. Son günlerde gönlümün maruz kaldýðý çetin fýrtýnalarýn ardýndan acaba caným efendim de Þems’e karþý böyle hisler mi beslemiþti diye düþünmeden edemedim.

Nacizane kulunuz bendeniz de hayatýnda ilk defa bir insana duyulan aþk duygusuyla tanýþtý caným efendim. Biz baktýðýmýzda neyi gördüðümüzü, sevdiðimizde kimi sevdiðimizi bilen kimseleriz çok þükür. Bugüne kadar canlýda cansýzda, çimende bulutta, rüzgarda yaðmurda hep O’nu görmüþ, O’nun aþkýnda can bulmuþtum. Bu defa ilk kez, evet hayatýmda ilk kez bir fanide, bir insan suretinde O’nu gördüm. Bu aþk ile acýlarýn en derinini yaþadým. Gözlerimden kanlý yaþlar boþalttým. Ellerimle kalbimi yerinden söküp atmak istedim. Bu acý ne derin bir acýymýþ caným efendim?

Acýmý nasýl tarif edebilirim bilemiyorum. Kelimeler bu hissi anlatmada en az benim bu duygu karþýsýnda kaldýðým kadar aciz kalýyorlar. Sana bir soru sorabilir miyim caným efendim: Tüm yaþamýn özü, sebebi ve sonucu Aþk iken, böyle yüce bir duygu neden insana en büyük acýyý veriyor? Sevmek her derde devaysa neden sevdiðinde tek hissettiðin hüzün ve keder oluyor?

Ellerime bakýyorum… Sevdiðimin ellerine dokunamayan ellerim kanýyor gibi geliyor. Aynada gözlerime bakýyorum. Gözlerinde hayat bulduðum gözler onlara bakmayýnca dünyanýn geri kalanýný görmek istemiyorlar. Gözyaþlarýmý sürekli yanaklarýmdan süzülürken buluyorum. Gönlümün huzuru gitti. Aðzýmýn tadý kalmadý. Geceleri sýmsýký kapadýðým gözlerimi sabah olunca açmak istemiyorum Söylesene bana caným efendim, bu hissettiklerim Aþk’ýn belirtileri midir?

Sevdiðim fani karþýmda otururken ona sahip olma arzusu duydum. Aþk’ýn saf ve koþulsuz tabiatýnda böyle bencil bir düþünceye yer var mýdýr? Eline baktým tutmak istedim, bedenine baktým sarmak istedim, yetmedi onunla olmak, onda olmak, o olmak istedim. Sonra kendime bir baktým. Kendi bedenime bile sahip deðilken, gönlümdeki derin acýyý bile durdurmaya gücüm yetmez iken baþka birine nasýl sahip olabilirdim ki? O ana kadar her þeyle Bir olduðunu hisseden nacizade kulunuz o anda bölündü, bir iken iki oluverdi. Ýþte bu ikilik beni asýl sevdiðimden uzak kýldý. Baktýðýmda her gördüðüm O iken her yol da beni O’na götürüyordu. Bu defa yollarým týkandý sanki. Beni O’na götürmedi bu kez. Birlikten vazgeçip ikiliðin tuzaðýna düþünce, Aþk’a bencillik katýnca beni O’na götüren yollar da kapandý.

Þimdi gecelerin sessizliðinde asýl sevdiðime ettiðim dualar yankýlanýyor. “Lütfen beni býrakma! Tek sevdiðim ve sevilmeyi beklediðim kiþi Sen iken, sen de beni býrakma. Benim için onlarýn her biri Sana ulaþmak için birer vesile. Ben onlarýn güzelliðinde Seni bulmasam bir et parçasý olan bedenin nesini sevebilirim ki? Onlara Senin birer parçan nazarýyla bakmasam, gördüðüme nasýl aþýk olabilirim ki?”
Caným efendim… Herkes kendi kabýnca sevgiyi yaþýyor, öyle deðil mi? Senin Þems’e duyduðun hisleri senin aðzýndan dinlemeyi ne kadar da çok isterdim. Ondan ayrý kaldýðýn yýllar boyunca yaþadýðýn acýlarý senin gözlerine bakýp da görmeyi, ah ne kadar da çok isterdim. Hayatýn maksadý bu mudur caným efendim? Sevmeyi, ama koþulsuzca sevebilmeyi öðrenmek midir? Bunu öðrenirsek dünya sýnavýný vermiþ olur muyuz? Peki ya sevilmek? Bizi bilgeliðe götüren sevgi hep karþýlýksýz sevgi mi olacaktýr?

Sana olan mektubumu burada bitiriyorum caným efendim.
Þimdilik…
Hep aklýmda, hep gönlümdesin…

Þ.P.