Mustafa, elmacýk kemiðinin çýkýntýsýna konuþlanmýþ gözlüðünü yavaþça çýkararak emin bir ses tonuyla;

- Ben bugüne kadar yapmýþ olduðum hiçbir tahminimde yanýlmadým

dedi gururla.

Karþýlýðýnda ise hemen oracýkta alaycý bir ses duyuldu.

- Ne kadar da böbürlendin böyle! Ne o meteoroloji uzmanlýðýna mý soyundun?

Mustafa, çakýr gözlerinin üstüne kavis çizen kaþlarýný yukarý doðru kaldýrdý. Elindeki gazeteyi gözüne iyice yaklaþtýrdý ve sonra kafasýný salladýktan sonra parmaðýyla iþaret ettiði resmi göstererek;

- Eðer bu yüzde yirmi yýldýr ikâmet etmiyorsan bana da Mustafa demesinler! On dokuz dersen býyýklarýmý keserim.

Gelen ses odayý kapladý bir an..

- Doðru gerçekten! Pekiyi nereden bildin?

Mustafa, sýrtýný iyice koltuða yasladý ve dudaðýný hafif yana büktükten sonra sözcüklerin üstüne bastýra bastýra konuþmaya baþladý.

- Buna sezgilerimin gücü, derin ve engin gözlem yeteneðim, yýllarýn tecrübesi desem!

- Çok da alçak gönüllüsünüz maþallah?

- Pekiyi bir sakýncasý yoksa neden o yüzü seçtiðini sorabilir miyim?

Ses bir netleþiyor bir belirsizleþiyordu.

- Þartlarý ve alt yapýsý buna oldukça müsaitti!

Mustafa tekrar gözlüklerini taktý ve;

- Bu ne demek oluyor þimdi?

- Bazý insanlar vardýr kendi tahliye kapýsýný bulamazlar. Hayata bakan pencerelerini de sýký sýký kapatýrlar. Çýkmaz yola girerler ve bir daha da geri geri çýkmayý beceremezler. Sanki baþka yol yokmuþ gibi oraya sýkýþýr kalýrlar. Tam benliktir bu durum!

- Yani suç sende deðil öyle mi?

- Elbette ki deðil… Benim adým kasvet.. Iþýðýný kaybedenleri çabucak bulurum. Zaten karanlýðý severim ben.. Usul usul çökerim gözbebeðine sonra ruhuna kilim atar, eni konu oraya yerleþirim. Duman duman sararým bedenini, hava bile aldýrmam düþüncelerine… Sevinci boðar, kahkahayý býçak gibi keserim. Yaðmur öncesi sinsi sinsi planlar kuran gri bulutlar gibi haince girerim ruhlarýna ve yaþ olarak akmadan gözlerden asla bulunduðum bedeni terk etmem.

Mustafa, seri bir hareketle elindeki kalemi gazetedeki yüze yavaþ yavaþ yaklaþtýrdý ve dudaklara yaptýðý yukarý doðru kavisle güzel bir gülümseme getirdi.

Bu defa gelen ses aðlamaklýydý.

- Lütfen dur! Göz göre göre beni daðýtýyorsun. Býrak elinden o iðrenç kalemi!

Mustafa ise aldýrmadan daha da belirginleþtirdi çizimini ve;

- Ben kasveti hiç mi hiç sevmem ve þu anda seni daðýtmaktan müthiþ zevk alýyorum. Kimsenin yüzüne yakýþmýyorsun! Zaten sen de deðil ki seni kabullenenler de bütün kabahat! Güneþi kaybetmiþ gökyüzü kadar soðuksun! Neþeyle ve zevkle yokediyorum seni hem de sonsuza kadar!

Kasvet, hep baþkalarýna çökerken þimdi resmen bozguna uðramýþtý. Bu sefer çöken düpedüz kendisiydi.


Kasvetten sonra gelen rahatlama, kara bulutlarý yýrtarak kendine yer bulmaya çalýþan güneþ kadar huzur verir insana. Hüzün; ruhun pasý, mutluluk ise cilasýdýr.


Aysel AKSÜMER