Sanýyorum 2019’un son günüydü ve hava yeni kararmýþ gecesinde doðum günüm olan bugünde Ýstiklal Caddesi’ne motosikletimle girmiþ uygun bir yere park ettikten sonra biraz dolaþmak ve etrafý izlemek istemiþtim… Aslýnda o gün içimde depreþen duygularý yeni yýla özgü planlarý olmayanlara özgü bir basiretsizlikle dolaþýp, olunmasý gereken en son yerde ne yaptýðýmý, ne aradýðýmý tam olarak ben de bilmiyordum… Bu yürek yarasý Ýstanbul’un en pis semtine atývermiþti bedenimi… Eh gelmiþtim artýk burada gözlem yapýp çok kültürlülük nektarýnýn posasýndan birazda ben istifade etmeliydim yani… Zira buralar eðlencenin merkeziydi ve birazdan abartýlý þenlik havasý baþlar, aniden garipleþir; gündelik “zengin kültürlü”lük boyasýný ufak ufak döker, yeni yýlýn ateþli karþýlayýcýlarýyla hýnca hýnç dolacaktý…

Bir süre sonra Taksim meydan sarmayýnca motosikletle Tepebaþý’na oradan da Eminönü’ne bizim kokoreççide týkýnma planý yaptým zihnimden hýzlýca… Galatasaray Lisesi’nin önünden geçerken; biri yaþlý üçü genç bir grup rahibeyle karþýlaþtým. Yan tarafýmýzda da etten, monttan ve kottan örülü künt bir duvar; alkol alma ritüeline hiç gecikmeden dahil olmuþ gürültücü ibneler, ergen kýzlar, kaplan desenli taytlar, uzun saçlý küpeli ve fularlý enteller arasýnda tatlý rahibeler, kendilerine benzeyen bir kapalý kýz görmenin ve ona hemen dinlerini anlatmanýn garip bir neþe ve telaþýný taþýyorlardý. Beyoðlu ablukasý altýnda yirmi saniyelik bir tecrübe, kýsa sürecek ve bugünlere uzanacak bir kader ortaklýðý yaþýyorduk hepimiz… Ben Ýslam’ý, onlar Hýristiyanlýðý anlatmak istiyorlarmýþ gibi garip garip göz göze gelip bakýþýyorduk zararsýz… Siyah izarlarý uzun uzun salýnmakta olan genç rahibeler, onlar kadar tesettürlü olmayan; ama iþte baþörtüsüyle þimdi onlara en yakýn olan bir kýzla karþýlaþtýlar. Ýçlerinden mavi gözlü olan rahibe kapalý kýza elini uzattý, kýz da “tanýþýyor muyuz” der gibi bakýp karþýlýk vererek elini uzattý.

Mavi gözlü rahibe kapalý kýza :
– How are you? dedi gülümseyerek.
Kapalý kýz: Fine, thank’s and you?- dedi.
Rahibe: Happy new year, God bless you… – dedi.
Kapalý kýz: Amin, cümlemizi inþallah…- dedi.
Bizim kýzýn tarzancaya çalan Ýngilizcesi’nden rahibelerin de Fransýzcaya benzer Türkçe’sinden bir halt olmayacaðý baþýndan belliydi. Ve bu sohbetimsi hava her iki tarafýn da “kem-küm” düzeyinde ki muhabbetinden çok da uzun soluklu olmayacaðý baþýndan belliydi.
Fakat komik olan, bu sohbetimsi durum icra edilirken rahibelerin hepsinin kýzý bir çembere alýp tek tek merhabalaþmasý, selamlaþmasýydý. Özellikle genç rahibeler kapalý kýzla tokalaþýrken iki elleri arasýna kapalý kýzýn ellerini alarak sýkýp kendi dillerince birþeyler mýrýldanýyorlardý.
Rahibelerin bu yaptýðýna Ýslam dininde; “musafaha” denir bilirsiniz… Ve kadýn olsun erkek olsun musafaha yapýlýrken müminler salavat getirirler. Ama bizim kýz bunu yapmadý ya da heyecandan unutmuþtu belki de ben tam olarak dudaklarýný okuyamadým…
Her ne ise…
O gün hissettiðim þeyi biliyorum: Dini ehemmiyeti olan bir özel günü bile taþkýn kent eðlencelerine dönüþtürmüþ Batýlý dünya tasavvurunun dindar Hýristiyanlarý da bizler gibi, dýþarýda ve “yabancý” kýldýðýný anladým. Hristiyanlýðýn özü ile “Batý” kavramýnýn ayný þey olmaktan çýktýðýný, akli olmayan her þeyi ve en çok da “dini” öteleyen devasa boyuttaki modern cemaatin; aklý aþan bir þeylere inanan farklý dinlerden gelen müminlerin kaderini etrafa yayýlmýþ cýva parçalarýnýn bütünleþme arzusuna benzer bir gayretle birleþtirebileceðini sanmýþtým…
Yanýlmýþým…
Çünkü bunlar hiçbir zaman hiçbir yerde, hiçbir gerekçeyle bizi gerçekten sevmeyeceklerdi… Ýþte Faþist Fransa’nýn kapalý kadýnlarla ilgili aldýrttýðý siyasi kararlar, karikatür olaylarý, Alamanlarýn helal kesime bile karþý çýkmalarý, müslümanlarýn evlerine yapýlan saldýrýlar ilaahir..
Ýþte o günden, bugüne yaþanan süreç içinde inançlarýna özgü kadim bir gerçeklik nedeniyle örtünen kadýnlarý, seküler hakkaniyet ölçülerinin ‘öteki’ninkiyle birlikte kendi göstergelerini de ezmekten gocunmayacaðý bir alanda olduðuna bizzat þahit olduðumu açýk ve net bir þekilde söyleyebilirim…
Yani bu ülkede görünür dindarlýk fobisinin konusunu gündemden hiç düþürmeyen Türk solu, acaba ayný ortak kaderi paylaþtýðý rahibelere de sýrf kapalý olduklarý için ayný muameleyi reva görebilirler mi? Ya da kurunun yanýnda yaþýn da yanmasý Türk solu tarafýndan nasýl karþýlanýr? diye merak ettim doðrusu…
Bu ülkede veya baþka batý ülkesinde hiçbir rahibe saçlarýný kazýtmayý denemeyecektir. Zira böyle þeylerden ödlerinin kopacaðýný biliyorum. Ve liberal demokrasilerin; Hýristiyanlýk ise ‘öd koparma’ hakkýndan ölesiye arýndýrýlmýþ bir þey olduðunu Türk solu çoðu saðcýdan daha iyi bilir…
Bugün Batý hem kendi içindeki Müslüman unsurlarýn varlýðýný görünür kýlan 11 Eylül nedeniyle, hem de þimdi kapýlarýnda bulunan Türkiye nedeniyle, gündemine girmiþ Ýslam yüzünden, kapatmýþ olduðu azýlý düþman olma davasýný ne hikmetse her gün biraz daha ýsýtmaya gayret gösteriyor ve Solu da bu emellerine alet etmekten hiç mi hiç çekinmiyor…
Raffarin’in; “Ýslam ýrmaðýnýn laiklik yataðýnda akmasýna izin verecek miyiz?” ifadesi bana biraz da ontolojik bir endiþeden kaynaklanýyor gibi gelirdi. Aydýnlanma sürecinde bütün toplumsal kurumlarýný Hýristiyanlýktan arýndýran Batý, paradigmasýný azýyla idare etmeyi kâfi bulduðu Hýristiyanlýðýn özüyle irtibat kurmaktan kaçýnmak üzerine kurmuþ deðil miydi?
Þimdi ise baþka bir din, henüz üzerinde ‘çalýþýlmamýþ’, pastörize edilmemiþ, ‘pure’ haliyle Batý’nýn kalbine doðru akýn akýn yolculuk ediyor! Ya hep savunmada gibi görünmesine raðmen yarattýðý sinerji ile Batý’nýn muhayyilesinde ‘bitmiþ mesele’ olan ‘kutsal’ý hortlatýrsa dinimiz Ýslam, iþte o zaman Türk solunun ne yapacaðýný gözlerimle görmek istiyorum.
Batý, Hýristiyanlýða karþý verdiði ve sonra Ýslam’a karþý yürüttüðü, araya giren iki dünya savaþý ile bir süreliðine ertelediði aydýnlanma savaþýný artýk sadece dýþarýda deðil, içeride de sürdürmek zorunda bunu anlýyorum. Ýlla ki yanýna solun uçlarýný, saðýn münafýðýný alýp saðdan, soldan tokatlamaya devam etmek isteyecektir bu ülkeyi… Bunun da bir hal çaresine bakacaktýr bizimkiler… O yüzden kafaya da çok fazla takmýyorum bu meseleye. Çünkü Türkiye artýk eski Türkiye deðil.
Ancak þu Raffarin’in sorduðu soru kafama takýldý benim. Yani bu soruyu sormakla haklý deðil mi adam?
Bizim dindarlarýmýz ya da inançlý olan yüreklerimiz, o öksüz Türklüðümüzü saðýyla, soluyla, ilericisi, gericisi, beyazý, zencisiyle ne zaman bir tehvid bayraðý altýnda toplayacak ve bir babayiðit ne zaman çýkartabilecek çok merak ediyorum doðrusu…
Doðrusu þimdilik bu geliþmelerin yaþanacaðýný hiç sanmýyorum. Ancak er ya da geç dinozorlarýn kökü kuruyunca gelecektir diye de ümit ediyorum. Çünkü bizim solumuz Ýslam’a özgü hayat tasavvurunu her fýrsatta, her zaman ve her an ne hikmetse yavaþtan yavaþtan bir vesayet altýna alýp kendince birþeylerin tedbirini almayý þiar edinmekten vazgeçmeyi düþünmüyor… Hani devlet kurumlarýyla deðil de solun bizzat kendisi, Türklük mensubiyetiyle Batý’nýn bu oyunlarýna dur deyip dalga dalga kýrýlma yaþatýr mý orasýný da bilemem ama eðer bu olaylarý sol bizzat kendisi yapmazsa vallahi, billahi, tillahi, dinozorlarýn er ya da geç bu dünyadan yok olduðuna tüm kitaplarýn da anlattýðýna þahit olmuþ milyarlarca insan olduðunu rahatlýkla söyleyebilirim…