Mahzene yolculuk


Dünyanýn kimlik karmaþasý içerisinde oradan oraya sürüklediði biz insanlar, tanrý aþk ve arkadaþ ikliminde sýrtýmýzý güneþe verip, bu kýyameti yaþamaya çalýþýyoruz. Ömür dediðimiz þeyin, inanýlmaz sýkýcýlýðý ve olaðan üstü yýkýcýlýðý ile baþ etmeye çalýþýyoruz. Ýlk aþklarýmýz bitiyor, ilk hayal kýrýklýklarýmýz yitiyor, ilk kayýplar baþlýyor.
Birini alýp topraða gömüyoruz.
Kimini alýp ciðerini söküyoruz.
Hepsi içinde onca sýr ve hüzün taþýyor.

Bütün bu yüklerle ilerliyoruz doðrusal olduðunu düþündüðümüz bir düzlemde
Önce 15 sonra 25 bir bakmýþým 35

-gerisini saymýyorum- zira ben de bir kadýným!

Þaka bir yana bu düz bir çizgi mi, emin deðilim. Sayýlarla birlikte hayatýmýzda azalan ve artan bir þeyler var sanki.
-Sanki?
-Sahi emin deðil miyim bundan?
Neler eksildi aklýmdan?
Neler büyüttüm kucaðýmda?
Utanmasam gebelenip, bir hayli debelenip, kara kutumdan bana benzer bir yumru bile çýkarabilirdim. Adýný verip, altýný temizleyip, onun için iþkillenebilirdim.
..
Ah bir utanmasam?
…
Zihnimin saati artýk zamaný acýmasýzca bölüyor.
Takým elbiselerimin altýnda kývrandýkça kývranýyor ruhum.
Sanki bir açmazdayým.
Yüzümdeki ince çizgiler anneminkilere dönüþecek. Bacaðýma yaðmur gecelerinin aðrýsý girecek. Acýmasýz ve sorgusuz kabulleneceðim her þeyi.

-Sahi bu mümkün mü?

Takým elbiselerimin altýnda – oyuncaklarý ve balonlarý ile oynayan bir çocuk yok! Siz onu nerenizde sakladýnýz hiçbir fikrim yok!

Takým elbisemin altýnda kýrmýzý baþlýklý bir kýz yok! Onu yiyenlerin memleketinden geliyorum. Kusurum çok!

Yetiþkin olmanýn denklemlerinden memnunum.
“içindeki çocuðu yaþat” söylemlerinde hiç nasibim yok!
…
Hiç faydasý yok.
…
Aklýmýn -ne varsa geçmiþten kalan, bana yansýyan- ne varsa, yerine yenilerini koymak için beklediðini biliyorum. Týpký bir bilgisayar programýnýn seçeneði gibi -uzun süredir kullanýlmayan dosyalarý- sýkýþtýrmasý talimatýný veriyor.
En son hangi aklý evvellik ettiysem, onu anýmsýyorum.

Þayet bir þiþe þarap ve geçmiþin demir asasý bedenimi yalýyorsa, gevþiyorum.
O zaman açýlan saçýlan kutularýn arasýndan, eski ve küflü bir zaman çýkýyor. Ýçim acýyor. Aynanýn karþýsýnda deðiþen yüzüm, fotoðraflarýn kýyýsýnda ne genç ve rüzgarlý duruyor.
-O olaðan üstü bir andý. Unutulmamalýydý-
Derinden çekiyorum artýk benim de býrakmam gereken sigaranýn dumanýný içime.

Ah diyorum senle de ayrý düþeceksem, ben .
Bitmiþ demektir hayatýmda suya yakýn günler.
…
Takým elbisemin altýna bakýyorum. Karanlýk izbe bir kuyudan geçmiþin çýðlýklarý duyuluyor. Bir mahzen beni çaðýrýyor, anlýyorum.

Mahzenine inen kadýnýn sivri uçlu, uzun topuklu zarif siyah bir ayakkabýnýn týkýrtýsýyým ben. Her bastýðý yerden ürkütücü bir ses getiriyorum ben.

Mahzene inen kadýnýn tutunduðu küflü ahþap merdiven kollarýyým ben. Tutundukça toz kaldýrýyorum yerden. Titredikçe titriyorum ben.

Mahzene inen kadýnýn kah bedenini sarýp kah ciðerine dolup içini ürperten soðuk nemli bir rüzgarým. Gömleðinin düðmelerinden memelerine, oradan sýrtýna iniyorum. Derin bir soluk daha alýyor, artýk ciðerindeyim ben.

Mahzene inen kadýnýn tam önündeyim ben. Geçmiþin tüm sýrrýný arkasýna saklamýþ, ince oymalý yüksekçe bir kapýyým. Üzerimdeki boyanýn en son ne zaman yenilendiðini bilmeyecek kadar küçüktü bana geldiðinde. Þimdi büyümüþ, kolumu rahatça tutuyor, eskiden iki küçük elle karanlýða girerken ne sýmsýký kapatýrdý gözlerini. Þimdi tek eliyle açýp, eðilip altýmdan geçiyor. Gözleri aklýnýn uyruðunda, elektrik düðmesi arýyor!

Mahzene inen kadýn büyümüþ, ellerini duvarlara sürüyor, boðuk havaya, küfe toza, aldýrmadan topuklu sivri burunlu pabuçlarýnýn üstünde bir oraya bir buraya adýmlar atýyor. Duvarlarýn ince çatlaklarýna dokunup –kýrýlmýþ odun parçalarýnýn saklanan kömür parçalarýnýn bulunduðu odaya ilerliyor.

Aklýnýn içinde bir yýlan sinsi sinsi dolanýyor…