Bir tutkudur þiir. Apayrý bir yaþama biçimi…
Hayallerle yaþar insan; köþklerde saraylarda yaþadýðý gibi. Yaðmur, kar, tabiat, deniz, bazen iþkence, bazen mutluluktur insan için. Yüreðinin derinliðindeki duygularýn ifadesidir þiir. Ýnce bir sýzýdýr… Su içmek, nefes almak kadar gereklidir. Gökkuþaðý gibi sarýlýr size ve siz þiiri gebe bir kadýn kadar mutlulukla taþýrsýnýz. Hayatý tanýrsýnýz onunla.
Þiiri açýklamak duygularýn anlatýmý kadar zordur. Hissedersiniz de açýklayamazsýnýz. Duygularýn kavram karþýlýðýdýr þiir. Þiir açýklanamaz, yaþanýr ancak. Ýfadeler iðreti kalýr þiir açýklamasýnda. Çok etkilendiðiniz bir ezginin ne anlatmak istediðini sorsak, nasýl yanýtlardýnýz. Bir baþka deyiþle tanýrsýnýz, ama tanýtamazsýnýz bir ezginin yüreðinizde uyandýrdýklarýný. Þiir de öyle; içinizde bir sonsuzluk oluþturur. Bütün kelimeler yetersiz kalýr, kendiniz için bile… Yalan söylemiþ gibi olursunuz þiiri açýklarken. Konuþulanlar boþlukta kalýr. Depreþen duygularla yeni bir þiir yazýlýr ancak.
Deniz kadar yeþil, doða kadar mavidir þiir. Þiirle baþlar, þiirle biter hayat þairin gözlerinde. Bulut gibi hareketlidir. Bazen bir kadýn gülümseyiþi, bazen güvercin kanatlarýnýn sesi… Bir son ya da bir baþlangýçtýr þiir. Doðum sancýsýnýn ürpertisiyle, yavru arzusunun þiddetidir belki de… Þiir bir kadýnýn sözleri gibidir; tahlilde devamlý yanýltýr. Onun etkisi en iyi uyuþturucudan daha güçlüdür. Montaigne’in “…þiirin iyisi, olaðaný aþan, tanrýsal olaný kurallarýn ve aklýn üstündedir. Onun güzelliði saðlam ve olgun bir görüþle fark eden, bir þimþeðin parýltýsý kadar görebilir ancak onu. O güzellik aklýmýzý iþletmez, baþýmýzdan alýr, allak bullak eder. Ona varmasýný bileni saran coþkunluk, þiiri okuyup dinlettiði bir baþkasýný da etkiler…” dediði gibi onun esrarýna ulaþabilmelisiniz. O zaman þiir sizi bulur. Sizler onu aramak zahmetine katlanmazsýnýz.
Eriyen zamanda, hayat kesitine açýlan bir pencere olan þiir, sabit bakýþlarý baþka yöne yöneltebilmektir. Bir sakatýn koltuk deðneðine benzeyen þiiri Ýsmet Özel; “…bir silah, bir kalkandýr.” Diye tanýmlýyor. Bir baþka yazýsýnda ise; “Hayvan için çýðlýk, mýrýltý, haykýrýþ, inleme neyse insan için de þiir odur.” Diyor.
Þiir egoisttir; kendine duyulan sevgiyi paylaþmak istemez. Alýngandýr; ilgi görmediði yerde durmaz. Dostunuzdur. Uyum saðlayamadýklarýnýzýn uyumu, insanýn kendi kendini tanýmasý, tanýtmasý, daha doðrusu anlatamadýðýný anlatmak için kullandýðý yöntemdir. Yalanýn yalanlanmasýdýr þiir.
Budalalýðýmýzý kâðýda dökerek oluþturduðumuz þiiri, kelimelerin kimlikleriyle uðraþtýðýnýzda bulursunuz. Kendinizi ona adarsýnýz. Hayatý unutursunuz bu defa da. Gün gelir, her yanýnýz þiir kokmaya baþlar. Dönüp baktýðýnýzda hayatý yitirmiþsinizdir. O zaman hangi yöne baksanýz þiir görürsünüz ki, artýk þiiri tanýmýþsýnýzdýr.
Ellerinizin hiçbir iþe yaramadýðýný hissetmelisiniz. Kafanýzýn içi þiirden bir zarla kaplanmalý. Onun dýþýnda hiçbir þey düþünmemelisiniz. Hiçbir þeyiniz olmamalý þiirden baþka. Þiir çok kýskançtýr; karþý çýkamazsýnýz, direnemezsiniz ona. Kovmak isteseniz içinizden baþaramazsýnýz. Ancak yok sandýðýnýz bir hayatýn hayallerine büründüðünüzde þiirle bütünleþirsiniz. O zaman izah edilemeyen anlamlar kendiliðinden gelir. Okumak ve yazmak… Siz artýk þairsiniz…