Çok zaman olmadı öğreneli, fakültelerindeki bir çocuğa sevdalanmış bizim kız.Yapma etme desem de anlamıyor. Bu sefer şuramda bir yer acıyor falan diyor ne yapacağını şaşırıyor insan. Görseniz bizim telaşımızı, tüm mahalle onun o tıfılı unutması için seferber olduk. Kuaför Aysel, boyacı Hasan'ın karısı, kiremitçilerin kızı. Aklına kim gelirse yani. Elbiseler diktik el birliğiyle, kırmızı pabuçlar aldık, boyalar sürdük dudağına. Bir de güzel oldu ki zilli sormayın. Ama ne yapsak da işe yaramadı.Hani derler ya Nuh diyor peygamber demiyor diye, aynı o hesap işte. Çocuğun adı da Nuhasanmış zaten. Neyse tanıyalım bari bu çocuğu dedik, başka çare yok.Aynı sınıftalarmış, arada bakışıyorlarmış falan. Bizim kız büyümüşte elin oğluna cilve de yapıyor, düşman başına! Neyse. Bağırış çağırış derken bizim beyi de ikna ettik, müsait bir akşam vaktinde yemeğe aldık çocuğu. Jilet gibi çekmiş takım elbiseyi gözlerimize bakıyor, sanarsın kızı istemeye geldi. Biz biraz bozulduk tabi. Elde avuçta yok ki onu dökelim önüne. Bir memur maaşı, halden de anlamaz bunun gibiler. Açık vermemek lazım dedik. Sıcacık bir şehriye çorbası yapmıştım, onu içtik bir güzel. Yanına da imambayıldı, bir de tereyağlı pilav. Çocukta bayıldı zaten. Kibarlık olsun diye bir gram ekmek girmedi midemize. Neyse geçtik oturduk. Kahve içtik falan derken saat geçe oldu. İki gün sonra haberini aldık ki adımızı vesayet koymuş bizim tıfıl. Biz kimmişiz o kimmiş meğer.
Kızım yıkıldı tabi. Onunla birlikte ben de yıkıldım. Tüm uğraşlar boşa çıktı. Anlatmaya çalışsam da anlamaz ki, gönül bu konmuş bir kere. Erken yaşta yara aldı yavrucak, gelip içim acıyor anne demesi yok mu bir de, bitiriyor beni. Oysa eskiden neresi acısa ben öptüğüm zaman geçerdi, şimdi gönlünden de öpsem yüreğinden de öpsem geçmiyor. Anlayacağınız derinden yedik façayı.
Belina ÖZBEK
