Geçen hafta ailece yemeğe çıktık. Masada her türlü şamata var. Bir ara konu döndü dolaştı insanlara yardıma geldi. Bizimkilerin yardım duyguları kabarmış, eski elbiseleri fakirlere vereceklermiş. Ben hemen itiraz ettim. Çocuklara da iyi bir ders vermek istiyorum.
Dedim ki, “Yok öyle eskileri fakirlere vermeyle vicdan rahatlatma, verecekseniz en değerli olandan vermelisiniz. Verirken bir şey kopmalı bir yerlerden. Zaten atılacağı vererek hiçbir şey olmaz.” Bunun üzerine bir sessizlik oldu. Sonra yeniden gırgır şamata…
Uzatmayayım geç vakit eve geldik. Ben oturma odasına geçtim. Öylece uzandım, derken ortanca benim pahalı takımları almış eline karşımda dikiliyor. Baktım şöyle bir,”hayrola” dedim. Muzip bir yüz ifadesiyle; “Babacığım yardıma senin takımlardan başlayalım dedik de…”
İşte böyle oldu. Ben ders vermeye kalkınca dersi ben aldım. Benim gibi hayat dersi vermek isteyen bir öğretmene de ders vermişler geçen hafta. Radikal’i takip ettiyseniz görmüşsünüzdür.
Öğretmen sınıfta öğrencilere cesur olmalarını, kendi hayat tarzlarını kurmaları ve hatta başkalarının hayat tarzlarına da saygılı olmalarını öğütlemiş. Öğrenciler de “öğretmenim” demişler “siz ne kadar cesursunuz? Mesela küpe takabilir misiniz?” Bunun üzerine gaza gelen öğretmenimiz “takarım” demiş ve dediğini de yapmış. Yaptıktan sonra da sürgün ve disiplin cezaları başta olmak üzere başına gelmeyen kalmamış.
İşte böyle. Siz siz olun kimseye hayat dersi vermeye kalkmayın, dersi size aldırıyorlar...
