Bu yazıyı asla üst sıralarda yer alma isteği ile yazmadım dostlar. Benim tek amacım dilimizi kullanırken biraz daha dikkatli olmanızı sağlamaktı. Her zaman eleştirilere açık olduğumu bilmenizi istiyorum. Saygılarımla...
Benim pencerem en parlak yıldıza bakar,
Nüfus cüzdanımda aşkın suretini taşırım ben
Bahçeli eski evlerde aşk masalları dinlenirken,
Yorgun bir otobüs geçer şehirden.
Seni en sona saklamıştım... Varlığımın ve yokluğunun sonunda söylenebilen tek suskunluktun sen...
‘Ayın şavkı vurur ömrüm üstüne’ / Gülüşüm küllenir, kederlenir bakışım /
‘Karda zordur yürümek / Anladım, sevmeyecek!’ / Bir küçük kar
Yüreğimin yalnızlığı öyle büyüktü, öyle büyüktü ki şehrimin yüzyıllardır kilitli kapılarını surlarıma yaslanan bir yaralı yolcuya
Kendimizle yüzleşmeye hazır değildik... / Biz yaşamaya hazırlanırken bir gün gerçekleştireceklerimizin hesabını yaparken,
Karlı bir gece kalbimi kaldırımlarda bulan tüm dostlarıma ithafen bir mektup bu aslında...
